Ik ben Charlie niet

Bij vrijheid van meningsuiting hoort een dikke huid.
Alles en iedereen kan in het moderne westen onderworpen worden aan spot en satire maar niet iedereen heeft een dikke huid.

De huid van mensen die zwaar gelovig zijn is over het algemeen minder dik en zij kunnen zwaar geïrriteerd raken als hun profeet of god, die zich niet kan verdedigen, belachelijk wordt gemaakt. Een cartoon wordt gezien als een aanval en iemand met een uitzichtloos bestaan die zich dagelijks aangevallen voelt doordat hij of zij is verlaten door ouders, buitengesloten door de gemeenschap of opgejaagd door de autoriteiten, zal een tegen-cartoon willen maken. Maar als je niet kan tekenen pak je een kalashnikov.

Wat er is gebeurd in Parijs kunnen we zien als een voorbode. De vrijheid van meningsuiting wordt voor de ene groep nog heiliger, het verdedigen van het geloof wordt voor de andere groep nog heiliger. De ene groep zal roepen: blijf dan in je eigen land, de andere groep zal hetzelfde roepen. Ineens denkt niemand meer mondiaal.
De stellingen worden ingenomen en steeds zwaarder verdedigd.

Ik word een beetje misselijk als ik een tongende profeet cq moslim zie afgebeeld onder het mom van vrijheid van meningsuiting. We mogen in het westen alles zeggen en afbeelden maar móeten we ook alles zeggen en afbeelden? Het verweer is dat als we gaan toegeven aan mensen met een zware overtuiging waar dan de grens ligt. Nu geen cartoon van een profeet, straks geen biertje binnen een straal van vijftig kilometer van een moskee.
Als we de zaken verkeerd aanpakken ligt er een conflict op de loer dat langer gaat duren dan in dat kleine gebiedje in het Midden-Oosten dat Isräel-Palestina heet.

Vrijheid heeft te maken met keuzes. Je kunt er ook voor kiezen om geen gebruik te maken van je vrijheid. Dat is pas echte vrijheid.

Charlie Hebdo Parijs Hebdo Parijs

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 204