Waanzin
Het thema van de komende boekenweek is waanzin. In de Volkskrant las ik een uitgebreid artikel over schrijvers en geestelijk ongemak. De vraag was of narigheden als depressie, bipolariteit en schizofrenie vaker voor komen bij gerenommeerde kunstenaars. En of dat de voedingsbodem is voor hun genialiteit.
Achterberg, Van Deyssel, Kafka, Meijsing, Arends, Byron, noem maar op, allemaal zwartkijkers op z'n minst labiel of zo gek als een deur. Er heerst neerslachtigheid en malligheid genoeg onder beroemde schrijvers, maar statistisch afgezet tegen de rest van de bevolking die geen meesterwerken schrijft, schijnt het niet significant.
Gelukkig maar, anders hield ik er subiet mee op ...
Op dit punt werd ik onderbroken. 'Significant, dat vind ik helemaal geen woord voor jou', zei mijn vrouw toen ik haar het stukje voorlas. 'Je poseert, het is zo'n woord dat je boven de materie uit tilt, het ruikt alleen maar wetenschappelijk.'
'Ja, maar dat is soms best lekker', wierp ik tegen en daarom laat ik het staan. Kan ik door?'
Ik vraag me af of ik periodes van diepe dalen over zou hebben voor dat ene boek. Ik denk van niet, zeker als ik al die duizenden winkeldochters en verramsjte pennenvruchten zie waar De Slegte en andere outletwinkels onder gebukt gaan. Daar zijn eeuwen eenzaam ploeteren in gaan zitten en dan ligt het daar. Er was een schrijver die een telefoontje van zijn uitgever kreeg waarin hem werd meegedeeld, dat zelfs de obscuurste kiloknaller een gepasseerd station was. De rest van zijn mislukte oplage ging naar de papierversnipperaar, te duur om op te slaan.
Je moet er gedoe naast hebben, denk ik, naast dat schrijven.
Boodschappen, kinderen, rekeningen, een vrouw of een man.
Alleen maar leven voor dat ene boek, lijkt me zowel een armoedig als een gevaarlijk bestaan. Maar romantisch is het wel.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: literatuur
Boekenweek
207
Geef je reactie op deze inzending:
Grappige vrouw heb je trouwens.
Voor de ware schrijver is het creëren van een schrijfwerk een onbedwingbare noodzaak van binnen uit, een vurige passie, die uitgeleefd moet worden. Zo'n schrijver vraagt zichzelf niet af of zijn boekwerk een hit wordt of een tweede huis op Ibiza betekent, die is bezeten van zijn inspiratie.
Gekte is bij schrijvers in alle soorten en maten. André Baillon belandde werkelijk in een gekkenhuis, maar Herman Brusselmans is een goed voorbeeld van een gecontroleerde gek, die goochelt met de waanzin.
Jan Arends had een psychiatrische ziekte en hij pleegde uiteindelijk zelfdoding.
Van Deyssel was overigens zo gek nog niet, hij was een bourgondiër en een uitmuntend schrijver. Lord Byron kampte met zijn homoseksualiteit en was een zware alcoholist en losbol.
Waanzin overkomt je. Schrijverschap is deels een vak en deels een aangeboren eigenschap. Door waanzin ontstaan er meestal de beste schrijfwerken. Neem alleen al Charles Baudelaire.
De rest is immers pulp, doktersromannetjes, streekromans, saaie lariekoek, vrome prietpraat. Alles wagen voor dat ene boek of dat ene gedicht, dat blijft nu eenmaal de ware, romantische spirit voor een gedreven schrijver.