Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Zonnebloemen

Lebanon is een film. Een film over oorlog. In de eerste plaats een film over hoe vijf jongens in een tank een oorlog beleven. Het is een claustrofobische film, want hoewel de tank een formidabel wapen is, is het ook een val voor de bemanning.

In de tank zit een commandant die geen gezag heeft. Een schutter die er voor het eerst in zit en bang is om te schieten op mensen van wie hij het gezicht kan zien. Het is een moderne tank, dus hij krijgt de gezichten van mogelijke slachtoffers van heel dicht bij te zien. Verder is er een chauffeur die bang is en een vierde man die zich niets laat gezeggen.

De commandant kleineert de chauffeur. Bij het eerste gevecht schiet de schutter te laat, waardoor een soldaat van de eigen groep om komt. Hij ziet de hospik nog een wanhoopspoging doen om het leven van deze soldaat, Jonathan, te redden. Daarna schiet hij op een auto die kippen vervoert. Te vroeg. Maar wel op bevel.

Het bevel komt van een majoor die zo nu en dan de tank in klimt en die leiding geeft aan een groep soldaten buiten de tank en aan de tank.

De film gaat door. Dode burgers. Kinderen. Op onverwachte momenten wordt de groep aangevallen. Meestal is er geen vijand te zien. De schutter heeft meestal eigen soldaten in het vizier. De tank raakt beschadigd en lijkt kapot, maar de bemanning kan niet door een helikopter worden opgehaald en de tank kan niet worden opgegeven, omdat ze midden in vijandig gebied zijn geraakt. ‘U zit op de verkeerde plaats.’ ‘Kom ons dan halen.’ ‘Dat kan niet. … We bedenken wel iets.’

Ze bedenken falangisten.

Het is een Israëlische tank in Libanon. Falangisten komen helpen in ruil voor een gevangen genomen Syriër. De falangisten lijken onbetrouwbaar. Je komt er pas achter als ze je uit de benaderde situatie hebben gered. Of wanneer je in een valstrik bent beland. De tank krijgt opdracht achter de falangisten aan te rijden – de stad uit. De majoor zegt dat hij achter de tank aan loopt, maar hij vertrouwt het niet. De majoor sluipt met zijn soldaten via een andere route de stad uit.

De falangisten stoppen en willen de Syriër, maar die krijgen ze niet. ‘De majoor heeft de sleutel,’ liegt de tankcommandant. De falangisten zeggen dat ze weg moeten gaan, de terugweg nemen, maar de tanksoldaten blijven in de tank. Als de falangisten weg zijn, raakt de chauffeur in paniek: de tank wil niet starten. De commandant weet het ook niet meer. De lader neemt de leiding en vuurt de chauffeur aan die uiteindelijk de tank toch weer aan de praat krijgt. Hij rijdt.

‘Welke kant op’, vragen ze door de radio, ‘Ga naar het noorden.’

Ze worden beschoten, maar zien de vijand niet. Maar de tank rijdt door.

Aan het eind van de film staat de tank in een veld met zonnebloemen, hetzelfde veld waar de tank vandaan kwam.

Het was een Israëlische tank, maar het zou ook een Britse tank uit de Tweede Wereldoorlog kunnen zijn. Of een Iraakse tank in gevecht met IS. Of een Russische tank in gevecht met Oekraïne. Het doet er eigenlijk niet zoveel toe. De oorlog blijkt wachten. Vechten. Schieten op burgers. Zweet. Olie. Pis. Bondgenoten waarvan je niet zeker bent of het wel bondgenoten zijn. Niet weten waar je bent. Niet weten waar je heen kunt gaan. Niet weten of je je kameraden kunt vertrouwen. Of ze wel schieten als het moet.

Die zonnebloemen. Dat is de waarheid. Die zonnebloemen en de dood. En de rest is onzekerheid, chaos.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 13 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.8 met 4 stemmen 156



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
René Turk
Datum:
13 augustus 2015
Heb de film ook gezien. Was enorm onder de indruk. Goed om hier aandacht aan te besteden. Ik lees je column als een oproep om hem te gaan kijken. Mooi gedaan.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 augustus 2015
De waanzin van oorlogsvoerende 'mensen' weer eens dubbel en dwars onderstreept. Bij zonnebloemen denken we automatisch aan Vincent van Gogh en zijn manie jegens deze liederlijke bloemen, synoniemen voor de zonnekracht/levenskracht. Dat de tegenpool daar doorheen banjert om louter schijnbaar vijandige mensen te doden, is hoogst macaber. Moderne krijgers zijn onbehandelde, psychiatrisch gestoorden, van welk kamp ze ook zijn. Dat verbloemen ze met machtsvertoon, noodzaakfalsificaties, keurige uniformen en robotachtige kadaverdiscipline. Een tank is een hebzuchtig monster, een ijzeren dinosaurus, die om zich heen maait om overal te graaien wat er te graaien valt. To hell met die absurde roofdiermentaliteit!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)