Laffe terroristen
Als een terrorist een aanslag heeft gepleegd, hoor je de dames en heren journalisten vaak verhalen over laffe aanslagen. Maar ik geef het je te doen. Een bom omgorden en dan midden op een marktplein aan een koordje trekken, een zekere dood tegemoet. Dat is niet laf.
Jarenlang vliegles nemen en dan met een paar kameraden de piloot overmeesteren en vervolgens voorin een vliegtuig gaan zitten en daarmee een flatgebouw invliegen. Dat is niet laf.
Door Kopenhagen of Parijs lopen met een mitrailleur en op agenten schieten, net zo lang tot ze je hebben omsingeld en je geen kant meer op kan. En dan niet je handen opsteken, maar schietend naar buiten rennen in de zekerheid dat de angstige agenten terug zullen schieten. Dat is vervelend. Het is misdadig. Maar het is niet laf.
Vanwaar die neiging om deze criminelen laf te noemen? Ik vermoed dat degenen die de terroristen laf noemen, de terroristen graag zouden straffen, maar dat kan niet meer. Ze zijn ontsnapt. Ze zijn ontsnapt in de dood. Mensen die terroristen laf noemen zijn boos en machteloos. Zij proberen aan te geven dat zij graag oog in oog met de terrorist hadden gestaan en de terrorist graag een zware straf hadden opgelegd. Of een paar tanden uit de bek geslagen. Maar het helpt allemaal niet. En ik vraag me af of ik wel zo dapper zou zijn als ik een terrorist met een koordje zou zien. Of met een mitrailleur. Ik vraag me ook af of de dames en heren journalisten in die situatie zo dapper zijn. Ik hoop van niet.
Het gaat er immers niet om, of de terrorist laf is. Maar om de aanslag. En de angst.
Laten we de terrorist daarom niet meer laf noemen, maar gewoon misdadig. Of moorddadig.
Geplaatst in de categorie: misdaad