Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Swart

'Mijn naam is Swart... Met een S... Kijk maar naar mijn haar... Als je heel goed kijkt... Van heel dichtbij... Bij het raam... In het licht... Als je dan heel goed kijkt... Dan... Dan kun je de eerste grijze haren zien...'
Hij was natuurlijk zo grijs als een duif. We waren brugpiepers. En juist hij vond het verschrikkelijk leuk om ons zo te noemen. Meneer Swart, onze leraar geschiedenis.

Ik kom hem tegen bij de ingang van de supermarkt. 'Jij hebt die bijzondere achternaam' zegt hij. We lachen allebei en gaan op weg om onze karren te vullen. Bij de uitgang haalt hij me in en zegt hij met lichtjes in zijn ogen: 'jij bent René.' Misschien heeft hij er tussen de schappen hard over na moeten denken, maar toch. Ongelooflijk. Hoe lang is hij al niet gepensioneerd? Ik reken snel uit dat het 28 jaar geleden is dat ik bij hem in de klas zat. Hoeveel kinderen heeft hij wel niet ontmoet? Jaar in, jaar uit. Een mooi stukje geschiedenis.

Bij mijn fiets ben ik nog steeds twaalf. Zijn verhalen over de oorlog. Hoe zijn moeder het steeds weer voor elkaar speelde iets te eten op tafel te krijgen. Zijn dankbaarheid. Al was het vaak toch weer die suikerpap. Ik hoor het hem nog zeggen: 'hoe meer je ervan at, hoe meer je in je mond kreeg.'

Meneer Swart, beslist geen grijze muis. Een lichtend voorbeeld. Na het uittikken en overlezen, open ik mijn mailbox. Reclame van de COCD in Antwerpen voor een nieuw verschenen boek: Sam Furnier - Geen grijze muis meer - De kunst van het durven. Nu kan hij helemaal niet meer stuk.

Schrijver: René Turk, 21 april 2015


Geplaatst in de categorie: geschiedenis

3.4 met 5 stemmen 167



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)