Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Dating

Het was onder een boom, dat het me op viel. Het lied van een vogel. Ik keek omhoog en terwijl ik luisterde, zag ik de bladeren. Het deed me denken aan de basisschool. De tijd waarin je nog probeert te onthouden, welke vorm de bladeren hebben en of je die herkent bij een bepaalde naamsoort. Het kon natuurlijk ook zijn dat er iets in de boom hing, zoals eikels of dennenappels. Belangrijke informatie voor boomherkenning. Als kind haalde ik de Eik en Beuk er nog wel uit. Nu herken ik alleen de Berk nog omdat hij een witte stam heeft.

Maar daar gaat het nu even niet om.

Ik hoorde de vogel vol overtuiging zijn lied herhalen. Ik stond inmiddels een kleine minuut onder de boom en ik hoorde het riedeltje nu voor de derde keer. Het klonk niet echt als een lied. Het was een oproep. En niet zomaar één! Het betrof hier een contactadvertentie. Het is lente en deze vogel wil iets.

Daarom is het de natuur.

Terwijl ik weer ging lopen had ik een volle glimlach. Ik complimenteerde mijzelf, bij gebrek aan anderen. Midden in de stad had ik natuur ontdekt. Iets wat niet meer makkelijk is, zelfs als je je ogen er voor open houdt.
Via een hondenveldje liep ik de straat uit. Er snuffelde een vrolijk dier. Een hond, dat wist ik wel. Maar wederom konden mijn hersenen mij geen verdere details geven. De hond had het druk. Hij rook van alles. De hond hurkte om te plassen. Dat moest een vrouwtje zijn die sporen aan het uitzetten was. De reutjes tillen de poot op tegen een boom en de teefjes hurken. Deze hond was dus een ‘zij’. En haar plas was een oproep. Aan alle reutjes uit de buurt.

Of andere geïnteresseerden.

Ik liep niet ver voordat ik weer honden zag. Dit keer twee. Ze speelden met elkaar en de lijnen waaraan zij vastzaten, raakte verstrengeld. De baasjes liepen lachend om elkaar heen, in een poging een en ander weer op orde te krijgen. Even vergat ik de razende auto’s en de huizen er om heen. Met veel fantasie plaatste ik ze op een podium in een theater. De lijnen en de honden vergetend, fantaseerde ik de baasjes als een danskoppel. Lichtvoetig en glimlachend huppelden ze om elkaar heen.

Gedrogeerd door de lente en mijn eigen ontdekkingen, stak ik de sleutel in mijn deur. Voor ik naar binnen ging, snoof ik nog één keer de frisse natuurgeur van de straat op.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 10 mei 2015


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

3.6 met 5 stemmen 267



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
10 mei 2015
Grappige invalshoek!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)