Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Supermarkt

De dagelijkse beslommeringen worden vaak aangevuld met een bezoekje aan de supermarkt. Vrijwel niemand doet meer boodschappen voor een week. Gewoon elke dag even naar binnen wippen voor wat eten en andere benodigdheden. Dat is de trend van deze tijd. Hoe we daar met zijn allen ingetuind zijn, is me een raadsel. Maar de supermarkten kijken handenwrijvend toe.

Gisteren deed ik tussen het zaterdagse publiek mijn boodschappen voor het weekend. Dat wil zeggen, dat probeerde ik. Want negen van de tien keer vergeet ik iets. Of het stond niet op mijn lijstje, of ik vergeet het te pakken. Mijn boodschappen doe ik altijd bij Albert Heijn. Het is naar mijn idee een winkel waar je nog een klein beetje service voor je geld krijgt.

Ik heb er een eigen stelling bij bedacht: 'Service betekent in Nederland dat je de kassabon krijgt'.

Desondanks is ook een bezoek aan deze keten een kleine kwelling als je er oog voor hebt. Het eerste zweet breekt me meestal uit, wanneer ik uit mijn auto stap. Het komt regelmatig voor dat ik een fatsoenlijke tas ben vergeten. Ik bedoel dan een canvas tas. Niet een tien-eurocent-plastic-geval, waarvan de hengsels al zijn afgescheurd voordat ik bij de auto terug ben.

Vandaag mag ik opgelucht ademhalen, ze liggen nog in de kofferbak.

Bij het passeren van de schuifdeuren steek ik mijn handen in mijn zakken. Een euro! Anders ben ik veroordeeld tot zo'n lullig trekmandje. Angstzweet breekt me uit! Er zal toch wel ergens in mijn zakken een euro of halve euro uithangen?!
Ik begrijp werkelijk niet, waarom klanten van een supermarkt vrijwillig met een mandje op wieltjes (!) door de winkel willen lopen. Op de een of andere manier lijken dit altijd de mensen met de hangende schouders, de norse blik en het verwarde haar. Ze trekken de mand achter zich aan alsof er een stapel bakstenen in ligt.

Opluchting, ik heb een euro.

Wanneer ik zonder aarzeling de 'zelfscan-muur' ben gepasseerd, begint hoofdstuk twee van het avontuur: mijzelf een weg banen door een supermarkt. Het lijkt een van de meest eenvoudige dingen, maar ook eenvoud is ingewikkeld, wanneer je de omgekeerde werkelijkheid toepast.

Ik heb meestal de nodige frustraties bij een een tochtje over de winkelvloer. Geïntimideerd door alle bonusaanbiedingen en '35% stickers' probeer ik me aan de lijst te houden, die ik aan de keukentafel had samengesteld. Tot in den treuren is het bewezen dat de nutteloosheid van impulsaankopen alle grenzen doorbreekt. Wanneer ik mijn boodschappentas uitpak, bekruipt me altijd een teleurstellend gevoel, als ik het impulsartikel op mijn aanrecht leg. De bijvoorbeeld zojuist impulsief aangeschafte Cranberry paté heeft het uiterlijk van een dode muis aangenomen.

Impulsaankopen, blijf ervan af.

En fin.

Als ik alles in mijn kar heb gedaan zonder iemand aan te rijden, begeef ik me richting kassa. Ik ga er altijd vanuit, dat ik alles in mijn kar heb gedaan wat op mijn lijstje stond. Zie dit als zelfbescherming. Wanneer ik wat vergeten ben, kan ik gelukkig niet meer natrekken, of ik het niet op de lijst had gezet of gewoon ben vergeten te pakken. Deze techniek voorkomt frustraties voor een volgend supermarktbezoek.

Want één ding is zeker: dat volgende bezoek komt er.

Hoofdstuk drie begint bij het uitkiezen van de rij. De gelukkige momenten binnen de deuren van de supermarkt kunnen hier aanbreken. Soms staat er bij een kassa geen rij, of wordt er zojuist een kassa geopend. In het laatste geval denkt het publiek dat de mandjes voortrekt, altijd goed uit de bus te komen. De flexibelere mand is sneller gedraaid dan mijn solide kar. Het schijnt goed te manoeuvreren, wanneer je ermee overweg kunt. En de kunde verraadt het, dit zijn de mensen die altijd voor Jan Joker lopen.

Wanneer ik na een ferm sprintje ben aangekomen bij de te openen kassa, heeft de kar duidelijk volumevoordeel. Weinig mandjestrekkers springen nog voor mijn kar in het heetst van de strijd. Supermarktblessures komen het vaakst voor, en u raadt het al: bij mandjestrekkers.

Als de kassajuffrouw of -heer van dienst mijn waren over de scanner beweegt, probeer ik als een bezetene alles in de tassen te proppen. Als doorgewinterd AH-bezoeker heb ik alles al gesorteerd toen ik het spul op de band legde. Dit beperkt tijdverlies bij het slotakkoord van het bezoek. Niets is zo prettig als een keurig ingepakte tas in je kofferbak tillen. Maar dit kan pas gedaan worden, wanneer het ik het eindeloze verhoor ben gepasseerd.

'Heeft u een bonuskaart?' Ja.
'Wilt u koopzegels?' Nee (Waarom zou ik die in vredesnaam willen!).
'Spaart u musicalpunten?' Nee.
'Wilt u pinnen?' Ja.
'Wilt u de kassabon?' Ja (bewijsstuk A).

Als ik zinderend van euforie de baliejuffrouw bij de uitgang een 'Fijn weekend!' toewens en de kar de winkel uit duw, verschijnt de glimlach op mijn gezicht: het is weer gelukt!

Schrijver: Gustaf Kreuz, 24 mei 2015


Geplaatst in de categorie: economie

2.7 met 3 stemmen 155



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
24 mei 2015
Een hilarisch en spannend supermarktavontuur. Zelf ben ik van de blauwe trekmandjes en vaak werken mijn wieltjes dan niet mee of ze piepen uiterst irritant. Impulsaankopen vind ik vaak na maanden gruwelijk verschimmeld terug. Je hebt groot gelijk. Weet jij ook al waar alles in de AH staat? Ik help de jonge medewerkers vaak vrijwillig om iets op te zoeken en dan bedanken ze welopgevoed in keurige gezinnen duizend maal duizend maal.
Overigens drink ik iedere dag daar mijn koffie, samen met de Straatkrantenverkopers en de onaangepaste zwervers. Mijn eigen koffieapparaat is door de hoop stof niet meer de onderscheiden. Een bonuskaart vergeten? De kassière heeft er één paraat achter de kassa. De plastic tassen zijn voor de goede orde 25 eurocent. Ik heb nog niemand ontmoet, die musicalpunten spaart. Echt een superslechte actie. Ik vraag altijd de kassabon, vooral omdat ik het zo'n mooi geefgebaar van de kassière vind en stiekem even intiem hand bij hand ben. Haar ogen opzuigend. Ik heb op die manier al menige hand fluks geaaid. Tederheid, weet je, écht een schaars product vandaag de dag!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
24 mei 2015
Doet me denken aan 'Houdoe - De kassameisjes'. Van lang geleden.
Extra pinnen mag nu niet meer, maar de rest klopt nog aardig.

www.youtube.com/watch?v=6ZdatewP2jQ

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)