Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Koeweit

Per ongeluk viel ik in het programma Birthday, waarin Lieve Blancquaert kraamafdelingen bezoekt over de hele wereld. Ze was deze keer in Dubai en maakte een reportage die me aan het denken heeft gezet.

Ik wist niet veel van de oliesjeiks. Want laten we eerlijk zijn, veel andere mensen wonen er niet. Een Belgische IVF deskundige kwam aan het woord in het programma. Hij vertelde dat de Koeweitse man werkt van negen in de ochtend tot één uur in de middag. En dat deze mannen met hun vijfendertigste of veertigste met pensioen gaan.

Dat was al bijzonder.

Maar wat ik vooral mooi vond was de steeds benadrukte band met de familie. Alles werd met de familie gedeeld. Iedereen zorgt voor elkaar en dat voelde ineens verfrissend aan. Hier moeten we het doen met mantelzorg. Opgedrongen door het kabinet aan de maatschappij. Uit kostenbesparing.

Aan geld geen gebrek in Koeweit.

Nu moet ik zeggen dat de Koeweiti's ook huizen hebben waarin het samenleven prima kan. Ik zou niet weten hoe we in de gemiddelde rijtjeshuizen in Nederland opa en oma moeten gaan opvangen. Dat is wat anders dan met zijn allen gezellig onder één dak leven van een paleis. Met een speelkelder voor de kinderen. En een ontvangstruimte ter grootte van een danszaal.

Desondanks zou het tekort doen aan de sfeer uit de reportage om alles af te schuiven op de rijkdom. Mensen met veel geld zijn toch vaak een tikkeltje egoïstisch.
Niet in Koeweit.
Hun geloofsovertuiging kwam ook op een warme manier naar voren toe. Veel zinnen werden beëindigd met 'Als God het zo wil'. Bijvoorbeeld wanneer de presentatrice tegen een vrouw 'Tot morgen' zei. Natuurlijk is het ook een gebruik, maar je zo respectvol gedragen vanuit het geloof kan ook bevrijdend zijn lijkt me.

De geïnterviewde vrouwen bevielen in een vijfsterren geboorteziekenhuis. Een bezoek van twee nachtjes kostte de Sjeik tienduizend euro. Hij verfrommelde het bonnetje op alsof hij net een bonnetje bij de Wibra kreeg, voor zojuist aangeschafte winegums.

Maar geld of niet. De pasgeboren baby's in Koeweit eten en slapen, maar poepen en huilen ook. En geen dinar of dollar die daar wat aan kan doen.

Gelukkig maar.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 7 juni 2015


Geplaatst in de categorie: geboorte

4.0 met 1 stemmen 507



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
7 juni 2015
Niet dat wij gauw de bootvluchtelingen zullen worden, die richting Koeweit willen gaan, maar het scheelt niet veel na jouw zonnige bespiegeling.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)