Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

The haves and the have nots

Woest ben ik. Iemand heeft gisteren in mijn schuur op de moestuin ingebroken en geprobeerd de boel in brand te steken. Nu is het na tienen in de avond; het begint te schemeren. De moestuinen liggen er vredig bij, als ik uit het Zypendaalse bos afdaal naar de entree van het complex.
Ik ga wacht houden. Eerder gingen al meerdere schuurtjes in vlammen op.Ik ben vastberaden om me niet van mijn landgoed te laten verjagen. Vanuit één van de tuinen stijgen dikke rookwolken op. Zou er nu al weer...?

In de betreffende tuin tref ik een man aan met een grijs staartje en een pet, zittend in een witte plastic tuinstoel in een kas. Hij past er maar net in. De kas heeft alleen een glazen dak, het glas in het geraamte van de wanden ontbreekt. Voor hem brandt een miezerig vuurtje. Nauwelijks eigenlijk, het verklaart de rookontwikkeling. Naast hem ligt een bijl. Is dit nu de man die het in zijn broek moet doen voor mijn opgekropte agressie? Het blijkt de nieuwe complexbeheerder van het terrein. Ik neem plaats op de rand van het ommuurde aardbeienbed. ‘Wat kom je eigenlijk doen,’ vraagt hij, porrend in bron van de steeds omvangrijke rookpluim. Ik antwoord dat ik dat eigenlijk nog niet weet. Dat ik wil observeren of ik iets merk van ongewenste bezoekers om dat te kunnen melden. ik hoef niet per se de confrontatie op te zoeken. Maar ja, als bezoek zich opnieuw op mijn tuin meldt, tja dan... Na een uitgebreide gedachtewisseling over mijn plan, de laatste ontwikkelingen, de oorzaken en mogelijke oplossingen nemen we afscheid.

Het is inmiddels 11 uur. Behalve de lucht - het is halve maan - is het aardedonker. Ik zit buiten voor mijn huisje, niet zichtbaar vanaf het middenpad bij een klein olielampje dit stuk te tikken. Mijn telefoon gaat. Mijn buurvrouw meldt dat ze dikke rook boven de tuinen heeft gezien. Of ik samen met haar en de hond wil gaan kijken. Ik stel haar gerust. Inmiddels is mijn boosheid weggeëbd. De moestuinen zijn van ons – ‘the haves’ - maar dat is overdag. Als de schemering intreedt en de tuinders naar hun huizen gaan, nemen anderen bezit van het complex. ‘The have nots.’ Het is de plek tussen de stad en het buitengebied waar ze al jaren ‘s nachts verblijven en spullen gappen. Iets heeft de rust kennelijk verstoord, want branden stichten is een nieuw fenomeen.

De wind ruist door de beuken aan de overkant. Soms passeert een auto over de weg langs de tuinen. Af en toe is er een flard van een gesprek van voorbijrijdende fietsers. In de verte klinkt een housebeat. Dan is het weer nagenoeg stil. Nu en dan ritselt er wat in de struiken.

‘Acceptatie, daar gaat het om,’ zei de complexbeheerder. Veel meer kunnen we niet doen.

Accepteren. De stank in de schuur, het verdwijnen van gereedschap, het molesteren van de deur... Ik huiver. Het begint fris te worden. Als ik al een geluid hoor dat ik niet kan thuisbrengen, voel ik - verblind door het beeldscherm - dat ik niet teveel op mijn ogen hoef te rekenen. Kalmte en een spitvork binnen handbereik, daar moet ik het mee doen.

In de verte hoor ik bovenop een oude discodreun de Bee Gees gillen dat het belangrijk is om in leven te blijven. Ik pak mijn boeltje bij elkaar en besluit na enig aarzelen de schuurdeur maar open te laten. Ik sluit het lage hekje van mijn tuin en wandel het lange, donkere pad tussen de tuinen af naar de uitgang. Buiten de gedempte stadsgeluiden in de verte hoor ik verder niets. Het voelt daarentegen of de nachttuinders mij wel op de korrel hebben, ergens vanuit de duisternis. Het pad lijkt rond dit middernachtelijk uur langer dan overdag. Ik open het slot van de toegangspoort en sluit het, opgelucht dat ik weer buiten ben. ‘Het is weer jullie terrein, jongens.’ Ik ga naar mijn huis. Accepteren.

Schrijver: de Thuistoerist, 29 juni 2015


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.2 met 5 stemmen 338



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mw. Van de Wijngaard
Datum:
29 juni 2015
Zeer geachte Thuistoerist, Overbuurman, Chris,

Dank voor je bericht. Het spijt me dat ook jij minstens een beetje getroffen bent door dit recente verbranden van schuren. Hoeveel zijn het er nu al, op onze complexen? Meer dan tien echt platgebrand. In een maand. Wat te doen?
Ik zag een aankondiging van het wachtlopen in de nacht, door medetuinders. Zul je net zien dat de brandstichter voor juist die paar nachten fijn een ander volkstuincomplex heeft uitgekozen.

Wat zou helpen? Misschien: als er een beetje stroom zou komen op ons complex. Voor een paar bewegingsmelders, gekoppeld aan geheime camera's - en met een draadloze melding-door-de-lucht naar een paar bestuurders: DAT ER OP DIT MOMENT IETS GEBEURT. Je zult zien dat men dan voor elke kat die door de bewegingsmelder heenloopt uit bed komt, gewapend met hooivork op de fiets. Ook niet wat.

Betonnen schuurtjes met betonnen daken dan. In liefelijke flower-power-kleuren. Oei, wat een wereld.

Misschien is jouw oplossing gewoon de wijste. Accepteren. Wennen. Je allerlaatste asperges waren heerlijk.

Hoogachtend!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
29 juni 2015
Dat de vogels en slakken van je moeizaam opgekweekte groenten en fruit eten, is ook al niet fijn, laat staan als er menselijke dieven in de nacht zijn, die ook nog eens respectloos hun pyromanie gaan uitleven.
Die baas is maar een slap eitje met zijn acceptatiefilosofie. Man, je dure gereedschap is gestolen, dat zou ik echt niet pikken! Die lui ruiken dat je er zit met je jachtgeweer en ze riskeren geen portie hagel in hun luie kont. Wat dacht je van een nachtkijker op een permanente drone? Doen ze in Afrika ook bij de neushoornjagers.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)