Rad van fortuin

Toen ik vorige week een wasje deed, durfde ik nauwelijks langs de wasmachine te lopen. Hij stuiterde alle kanten op. Dacht dat de machine ging opstijgen. Een ware attractie. Het leek wel kermis. Gewoon op zolder. Een weekje later wordt het een groot waterballet voorafgegaan door een hels kabaal. De trommel muurvast. Ik stop de natte zooi bij mijn buurvrouw in de machine. En wat denk je? Ook haar witte hulp doet het ineens niet meer. Het witgoed vertelt me wat ik zelf niet durf toe te geven: het draait de laatste tijd niet zo lekker.

Ik leg de mat klaar en ik doe de yoga oefeningen van de Vijf Tibetanen. Tibet eren, zoals ik het noem. Drink een halve liter warm water met gember en citroen en zet het meditatiebankje neer. Even aandacht schenken aan mijn bubbels. Zitten, zoals ik het noem. En blus dit alles af met een koude douche. Terug naar mezelf. Toch kan ik mijn draai niet vinden.

Jarenlang hield ik me bezig met allerlei compleettheorieën in de alternatieve media. Het spelletje van probleem, reactie en oplossing herken ik tegenwoordig met mijn ogen dicht. En dat je nu eenmaal oorlogen nodig hebt om de wapenindustrie te laten draaien, is zo klaar als een klontje. Het aansturen op conflicten heeft vaak een jarenlange voorbereiding gehad. De leverancier levert wapens aan beide partijen. Tel uit je winst.

Wat je aandacht geeft, groeit. Ik besloot me slechts op positieve zaken te richten. Echter bij tijd en wijle wint mijn angst het van de liefde. Het valt niet altijd mee om vrolijk te blijven in een wereld die kapot gemaakt wordt door een relatief klein clubje.

Ik maak een lange fietstocht voor ik naar mijn tante ga. De boel even laten draaien. Ik groet haar en ik ga aan de slag in de keuken. Toen ik klein was, was zij er voor mij. Nu ben ik er voor haar. Noem het mantelzorg.

Na het eten, breng ik ons koffie. Ga naast haar zitten en blader wat door oude kranten. Opeens roept mijn tante furieus: 'Nou heb ik dat journaal al een mooi poosje uitgezet, is het nog steeds allemaal ellende!' Tja, ik heb mijn televisie een jaar of wat geleden van mijn balkon gegooid. Kon die poppenkast niet langer aanzien. Moet ik haar nu uitleggen wat een valse vlag operatie is? Dat er steeds weer een eenzame wolf gezondebokt moet worden om de echte daders vrij te pleiten? Dat je deze met gemak zou kunnen vinden door slechts het geld te volgen? Dat Europa het schoothondje is van de Amerikanen? Dat we gemanipuleerd worden waar we bij zitten? Dat de reguliere media ons een rad voor ogen draait?

Moet ik een vrouw van 82 hiermee lastig vallen? Moet ik dat doen? Ik loop naar het kleine kamertje en ik kom terug met de rolstoel. Roep vol blijdschap: 'Kom, we gaan een stukje lopen. Over de dijk.'

actualiteit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 326