Dodentocht

In Nederland hoorden wij de wildste verhalen over de Dodentocht van Bornem. Een groots evenement van honderd kilometer door twee brouwerijen. Duvel en Palm. Belgische wandelaars zouden massaal met busjes afgevoerd worden bij de brouwers. Onze zuiderburen zouden minder remmingen kennen dan wij. Na twee jaar Kennedymarsen vindt mijn maatje dat we een nieuwe uitdaging nodig hebben. Hij geeft me de Dodentocht voor mijn verjaardag.

Voor de start citeert een Nederlander uit het NRC dat hij zojuist las. Het menselijk lichaam zit zo ingenieus in elkaar dat moleculen met elkaar samenwerken wanneer een topprestatie geleverd moet worden. Hij heeft al een magnesiumtablet van De Tuinen geslikt. Draagt extra mineralen mee voor als het warm wordt. Op dit vlak hebben we nog veel te leren.

In de eerste uren hebben hardlopers en rolstoelers grote moeite met inhalen. Een vreemde gewaarwording om sporters met grote rugzakken te zien rennen tussen de wandelaars door. Ik ben onder de indruk. Voor hen is het bijna tweeënhalve marathon. Je mag hier hardlopen of wandelen. In het Vlaams spreekt men van lopen of stappen.

Ik vervloek de lange strook met kinderkopjes.

Op 41 kilometer nemen we een Duvel. Het is vier uur in de ochtend. Omdat ik hem voel, laat ik de laatste slokken staan. Uitlopen is belangrijker. Denk even aan de woorden van Gert, de man van ons slaapadres: tachtig procent van de afvallers haakt af door de Duvel. De meeste wandelaars lopen het bier voorbij. De verhalen in Nederland lijken behoorlijk broodje aap.

In alle dorpjes is het feest. Kinderen doen handjeklap met de wandelaars. Deejays draaien in tuinen. We worden op handen gedragen. Ik voel waar geluk.

Iets over de helft, de Palm brouwerij. Overal muren van kratten. Een ware attractie. Sommige wandelaars doen een tukkie tussen de pallets. Languit. Velen leggen benen hoog om bloed uit voeten weg te laten stromen. Tijd voor een schoon shirtje, sokken en ondergoed. Twee borden spaghetti. Een tiener vertelt dat hij opgeeft. Zonder training gestart met een kater. Vind het nog knap.

Mijn lijdensweg is begonnen. Vroeger dan ooit. Overal pijn. De woorden van mijn maatje dat ik alles eruit moet gooien, klinken als een startschot. Ik begin te boeren en te kokhalzen. Lichaamswerk. Wat mijn omgeving vindt, interesseert me even niet. De pijn verdwijnt.

Voor even.

De laatste dertig kilometer is een martelgang. Iedere stap een voetreflexbehandeling. Ik voel hoe plekken in mijn buik aangeraakt worden. Mijn kaak trilt van emotie. Maak de vreemdste geluiden.
Een groepje buurtbewoners danst en zingt midden op straat. Verkleed als roze beesten. Ik moet keihard huilen om zoveel warmte. Dwing mezelf in het nu te blijven. Ontspannen mijn stappen te zetten. Een paar keer een biertje verdooft de pijn.

Grote tranen om een fanfare. Vanachter een dranghek hoor ik: 'hij weent!' De bekende straten van Bornem. In het nu blijven, lukt niet meer. Ik wil verlossing. Lange bochten om het centrum. Er komt geen eind aan. Ik voel onterechte woede naar de organisatie.

Ik wil verlossing.

En dan eindelijk, eindelijk, die laatste vijfhonderd meter. Het rechte stuk door de binnenstad. De mensen achter de hekken. Het applaus. De tranen. De euforie. De kracht. De trots. De dankbaarheid om zo'n schitterend cadeau. Met de handen omhoog samen over de finish.

Bij het eerste bankje meteen de schoenen uit.

In een partytent proosten we met Bornem Dubbel. Een jonge arts vertelt over ontstekingsremmers om stijfheid te voorkomen. We maken ruimte voor een oude man. Hij is 87. Heeft de tocht voor de 27e keer uitgelopen. De oudste deelnemer is echter veertig dagen ouder dan hij. Ik denk aan geraniums.

In een Audi A6 van de parcoursbouwer worden we naar ons bed gereden. Het licht gaat snel uit.

Gert heeft lekkere koffiebroodjes voor ons gekocht als ontbijt en twee flessen Duvel Tripel Hop klaargezet. Waarom ook niet?

In de tuin praten mijn maatje en ik alweer over een nieuwe uitdaging.

dodentocht uitdaging uitdaging Bornem

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 178