Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Braaf

Ik gaf eens muziekles aan groepjes kinderen in Voorschoten....
Dat heette Algemene Muzikale Vorming. Misschien kent u het nog.
Ik had zelf in m'n jeugd ook in zo'n groepje gezeten.
Mijnheer Blanksma, dacht ik, gaf ons les. Een scherpe stem had ie. Ik weet het nog goed.
In een zaaltje van de Gereformeerde Kerk. IJskoud was het daar, want je had nog geen dubbel glas en weinig efficiënte, waterdamp uitblazende radiatoren van de centrale verwarming.
Bij de eerste les werd ons gevraagd onze eigen naam te zingen. Improviserend, dat was voor de meeste kinderen zoeken naar houvast met een bibberstemmetje. (Justin Bibber)
We hadden sopraanblokfluitjes en leerden noten lezen.
Wat was er ook al weer erger dan een blokfluit? Het goede antwoord kent u: twee.

We waren in die jaren in ons provinciestadje nog niet op de hoogte van het virtuoze pionierswerk dat Frans Brüggen cum suis op zo'n zelfde soort houten fluitje verrichtte en dat onvergelijkbaar schoner, briljanter en aangenamer was dan onze brandhoutjes. Met die revolutionaire muzikale beweging in Nederland, die de uitvoeringspraktijk van met name Barokmuziek grondig schoonveegde van spinnenwebben en oversentimentaliteit, kreeg ik pas vijftien jaar later te maken.

Dus die kindertjes van een jaar of zeven, in Voorschoten, waren in de eerste lessen, tot mijn verbazing zooooo ontzéttend braaf, dat ik medelijden met ze kreeg en ze (in harmonie met de tijdgeest) aanspoorde tot meer levendigheid, en (klein-) burgerlijke ongehoorzaamheid, die me dus duur kwam te staan.
Het leek me onnatuurlijk dat kinderen braaf waren.
Kinderen hoorden in mijn oren levendig, rumoerig, eigenwijs en vrijdenkend te zijn.

De Maatschappij ziet dat echter anders, die Voorschotense Ouders zagen dat anders: hoe eerder je de wilde oerdrift kanaliseert, hoe minder last je er van hebt, en hoe gehoorzamer ze zijn.
Dat komt hun carrière alleen maar ten goede.
Dat komt de Maatschappij alleen maar ten goede.
Dat komt henzelf en hun toekomstige gezinnetjes alleen maar ten goede.
Dan is de cirkel bijna weer rond.
Dat is de Aarde immers ook (rond).
Dat klopt dus precies.
Dan houwwen we alles rustig, ordelijk en overzichtelijk.

Daar is natuurlijk veel voor te zeggen.
Edoch, gebeurt er dan nog wel eens iets spontaans?
Of iets nieuws? Worden we dan niet een soort Pleasantville (zie de film uit 1998 van Gary Ross)?
Waar alles geregeld is? Waar iedereen braaf is? En vriendelijk?
Worden we dan niet allemaal gevangenen van de middelmaat? Van de grootste gemene deler?

Kunnen we dan nog wel Mozarts en Einsteins en Van Goghs en Mandela's tegemoet zien?

Is het niet vreemd dat het woord eigenlijk het tegenovergestelde betekende: BRAVE?
Dapper, Moedig, Woest, Flink!
Wat later in 't Nederlands Deugdzaam, Oppassend en Gehoorzaam werd.

Dus d'r is ergens iets verdraaid misgegaan...
Of we moeten het woord weer z'n eigenlijke betekenis teruggeven.
De verwatering wegpompen.
Daar waren we zo goed in. Toen Leeghwater en zijn dappere don Quichottes land drooglegden.

Zo raad ik ons Nederlanders aan om onze natte breinen droog te pompen, zodat we in plaats van braaf weer dapper worden.
Wat we in ons hart natuurlijk zijn!
Leeuwen, Hart, Courage, Brave

Maar volgzaam en gedwee, lijdzaam en gehoorzaam? Dat hebben we nou wel gehad.

Schrijver: Ton Hettema, 12 september 2015


Geplaatst in de categorie: taal

3.0 met 2 stemmen 135



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)