Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Marcel Harmsen

Schaduwkanten

Het leven kent zijn schaduwkanten.
Ik moest mijn mannetje bellen omdat ik helemaal vol zat. Ik kon zogezegd mijn ei niet kwijt, ik zat tot aan het plafond, mijn lijf was totaal verkrampt.
Mijn mannetje, een potige probleemoplosser met handen als snoepscheppen van de Jamin, stond direct de volgende ochtend op de stoep. Hij keek mij schalks aan vanachter zijn stevige bril en ik wist dat hij wist wat mijn probleem was. Hij was natuurlijk al eerder bij mij langs geweest en herinnerde zich ongetwijfeld de vorige keer dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest.
Hij zei: "Dit keer gaan we dieper dan vorige keer." Ik voelde direct al iets van opluchting maar wist dat ik mijn enthousiasme moest temperen. Ik zou er op leeg kunnen lopen.

De verstopping van mijn toilet bleek geen incident en het water stond weer eens hoog in de pot. Ik durfde niet meer door te trekken uit angst voor overstroming, laat staan dat ik het toilet functioneel durfde te gebruiken. Mijn lichaam reageerde bij voorbaat afwijzend als ik de ruimte betrad. Alles wat ik wilde lozen trok zich schielings terug en hoopte zich op tussen blaas, nieren, darmen en milt. Maar de druk nam toe. En het water in de pot daalde te langzaam. En ik zou op den duur ontploffen.

Mijn mannetje bekeek opnieuw de situatie, draaide de bouten los die de pot op zijn plaats hielden, pookte wat met een metalen trekveer, liep naar zijn bus en was even later buiten tegels aan het verwijderen om vervolgens met een schop de grond weg te scheppen. Na enig zoeken (oud huis) vond hij de boosdoener; een volgelopen, ingezakte strontput met teveel ingangen en te weinig diepgang. De lucht was niet te beschrijven en ik wist dat het achter de poorten van de hel niet erger kon stinken. Ik keek recht in de schaduwkant van mijn leven, met ontbindende boeuf bourgignon en krioelende beestjes en al.

Mijn mannetje is niet kinderachtig, hij deed wat hij moest doen en spoot de hele zaak door met een hogedrukspuit. Zonder een kik te geven. Zodat ik weer kon doen waar mijn lijf zo naar verlangde. Hij bleef mij schalkse blikken toewerpen vanachter zijn brede bril. Deze man is mijn held. Hij laat je niet in de shit zitten, hij ruimt het persoonlijk voor je op. Ik ga zijn factuur straks met plezier betalen.

Schrijver: Marcel Harmsen, 30 oktober 2015


Geplaatst in de categorie: werk

3.6 met 5 stemmen 170



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
30 oktober 2015
Mensen die letterlijk de schijt van een ander opruimen, die zouden wat mij betreft wel een mooie bonus mogen krijgen. Zij wel. Groot gelijk dat je met plezier de rekening betaalt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)