Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

En daar zit je dan

Het is nooit de bedoeling geweest om op mijn woorden terug te komen. Omdat je bijna zou verleren dat schrijven vooral leuk moet blijven. Met een rug die dwars ligt en je zit al zo onder de plak bij Particuklier & Zoon...dan loopt mijn hoofd om. Opgescheept met een huisschilder en z'n tic voor open ramen en maar blijven plakken...aan zo'n ouderwetse vliegenvanger dan maar?

Met het verdwijnen van buren, het gekeutel, de uitgedrukte peuken, een wrakke tafel...krijg je er wél het dakterras voor terug. Dus in plaats van in de lucht te zijn, werd het scharrelen tussen de zonnebloemen door. Zo tieren half verwilderde plannen welig op en het had de ruimte. Echt iets voor mij...tegen de tijd dat planten serieus de lucht in schieten om het grauwe van de omgeving enigszins te verbloemen, is de zomer alweer voorbij.

In werkelijkheid is dat het misschien niet helemaal te rijmen valt, maar toen ik mijn handen vol had aan een mispoes als zij, die mij onder de tafel zeikt...zo was het vroeger ook altijd wat. Maar dáár hoorde je mij niet over. Net doen alsof er geen vuil woordje aan de lucht is. Ja, laat mij maar schuiven...op zogenaamd te jonge ouders om kinderen te krijgen en zelf kwam je thuis met een miskraam. En waarom zou je naar school als je het ook dromend af kan?

Het is dat geen mens dezelfde herinneringen er op na houdt of was ik soms vergeten, het geluid van een geest die je hoort breken? Dat was geen huilen meer, mijn vader schreeuwde het uit. Dag lieve mam. En daar zit je dan. Met al die trots, tien jaar lang. Niet dat ik opeens het licht zag of zo, maar het is wel heel gemakkelijk om alles wat fout loopt in het leven naar dat verleden door te verwijzen. Rake klappen? Harde woorden. Dan kan ik nog eens tien jaar blind staren op al zijn fouten...ik maak ze precies zo. Omdat je het nog het meest op hem lijkt.

Genoeg gekwetst. Je kunt niet alleen op woorden afgaan, want laten we eerlijk lezen...hier zijn dat slechts flarden, het beste van het beste. Maar zonder geluid en uitdrukking is er eigenlijk geen aardigheid aan. Dus heb ik er een eeuwigheid over gedaan...om uit mijn woorden te komen. En daar zit je dan, zekerder dan ooit. Alsof er een schaduw van mijn schouder is gevallen. Op aandringen van zijn tweede vrouw zagen we elkaar afgelopen zomer weer terug en nog steeds geen woord teveel, maar zo heb ik hem het liefst, altijd al.

Schrijver: Monique Methorst, 30 december 2015


Geplaatst in de categorie: familie

3.7 met 7 stemmen 298



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
31 december 2015
Ach, is toch gewoon het beste ...
Naam:
Mieke
Datum:
30 december 2015
Heel mooi geschreven Monique en ga door met schrijven, je bent er goed in!
Naam:
An Terlouw
Datum:
30 december 2015
Zoooo fijn, dat je op je woorden terug komt....je bent best gemist..en weet je: van je geboorte tot aan je kist, blijt het leven EEN GROTE LEERSCHOOL...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)