Krokussen
Vanuit haar ziekenhuisbed kijkt ze naar een prikbord vol kleurrijke kaarten. Hyacinten in de vensterbank. Ze vraagt me wat het met me doet, haar weer zo te zien.
'Ik word er stil van' breng ik met moeite uit. Denk aan al die keren bij Van Dik Hout, dat ik me schor schreeuwde. 'Stil in mij' daalt nu pas echt in. Ze zegt dat ze het iedereen vraagt. Ik houd de rolstoel tegen wanneer ze zich uit bed probeert te manoeuvreren. Leer wat een glijplank is.
Na twee weken is ze voor het eerst weer buiten.
'Vanuit die hoogte zie je meer zwerfvuil liggen,' probeer ik.
'De grijpstok is uitgeleend aan mijn schoonmoeder' pareert ze.
We staan stil bij krokussen. Ademen bos.
Ze zegt dat ze terug wil.
Stil van de middag ben ik die avond in een andere setting. Zoals dat vaak gaat. Ik kijk rond in een voor mij nieuwe huiskamer. Zeefdrukken van Herman Brood knallen van de muren. Denk aan mijn Brood thuis, boven de bank. Drie euro bij Kruidvat. Een hele pallet vol. Toen.
Ik vertel van die keer in het atelier van Brood. Manager Koos van Dijk en zijn maatje die me toeschreeuwden dat ze gaan sluiten.
'Het is kwart voor vijf!'
'Kijk dan maar even rond. Snel.'
Ik pluk stapels doeken als dominostenen naar me toe. Bij een favoriet vraag ik de heren naar de prijs.
'Twee' zegt de een.
'Duizend' zegt de ander.
'Ja, ik schrik er niet van' zeg ik zo stoer mogelijk.
Mijn broer vertelt onze maat over Lowlands.
'Was het nu '95 of '96?'
'Herman Brood, special guest bij Van Dik Hout. Drie zonnebrillen in zijn haren.'
De draak stekend met de mode van dat moment.
De tent bol. De kelen schor.
Herman zingt: 'Nu doet het pijn.'
En wij zingen mee.
Nog geen idee wat.
Zie ook: http://www.reneturk.nl
Schrijver: René Turk, 9 februari 2016
Geplaatst in de categorie: vriendschap