Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Perceptie

Tot een van mijn werkzaamheden behoort het begeleiden van jongeren in het vinden van hun weg door het labyrint van de adolescentie naar het spitsuur van de jong-volwassenheid.
Omdat ik die periode intussen al een groot aantal malen zelf heb doorgemaakt, en er steeds weer in slaagde mijn bemodderde hoofd en doorweekte, aan flarden gescheurde kledingstukken uit het mangat van dit onderaardse gangenstelsel te worstelen, kan ik mezelf intussen beschouwen als een ware Houdini van deze zeer veeleisende menselijke beklemming die de goede goden voor ons in scene hebben gezet in deze universele testperiode die we het mensenleven noemen.

Gelukkig zijn de jongelingen nog zodanig opgevuld met de kerosine van de jeugd, dat ze zich absoluut geen voorstelling kunnen maken van de strubbelingen en frustraties die hen op latere leeftijd als sadistische deurwaarders staan op te wachten.

Evenmin realiseren deze met de arrogantie van onwetendheid opgepompte en met de zelfvoldaanheid van boekenwaanwijsheid schermende naïevelingen zich niet dat ze de volgende uitdagingen die het leven voor hen onder de pet heeft, in de nog volgende periodes van hun zevenklapperige leven, met steeds minder potente energieën het hoofd zullen moeten bieden.

Vandaar is het dan ook dat de oudere mens zich de staat en de inwendig gierende carrousel van de hormonaal op barsten staande jongere kan herinneren en begrijpen, maar dat de jongere niet de instrumenten kan bedienen die hem/haar in staat zouden stellen zich een voorstelling te maken van het innerlijke leven van een 'ouwe zak' als ik.

Daarom denk ik dat door de eeuwen heen de combinatie en samenwerking van ouderen en jongeren (mits er minstens een generatie tussen hen zit) uitstekende resultaten heeft opgeleverd in de overdracht van levenswijsheid en het verschaffen van inzicht in de meer verborgen aspecten van wat het betekent om een mens te zijn.
In het ideale geval is de oudere door eigen inspanning, schade en schaamte gekomen tot een meer geïntegreerde, of in het weefsel van de werkelijkheid ingebedde, PERCEPTIE, die ervoor zorgt dat losse feiten als puzzelstukjes in het grotere geheel van begrip omtrent ons bestaan hier op deze intrigerende planeet - en te midden van de zich ontwikkelende trend der tijden -, kunnen worden ingepast.*

Ik merk in de gesprekken dat deze laatste, natuurlijke vaardigheid van geïntegreerde perceptie -mits gekoppeld aan de voor hen noodzakelijke, want voor het diploma vereiste leerstof- hetgeen is waar de jongeren het meest behoefte aan hebben.
Het stelt hen in staat om grotere verbanden te zien, een uitkijktoren boven hun stad te beklimmen, met Google-Earth op te stijgen, kijkend door de camera van een satelliet die hen uit de hitte van hun eigen lokale hogedrukcapsule optilt naar de verkoelende stratosfeer van het meer overzichtelijke grotere geheel.

Ook leer ik als oudere, tot mijn grote geluk, veel meer van deze generatieve uitwisselingen dan wanneer ik zou doorhobbelen in mijn manege, als ik zonder de uitdagende vragen, de recalcitrante bezwaren en de hardnekkige communicatiestoringen, die voortdurend als verrassende en uitdagende hindernissen op een concours van springpaarden worden opgeworpen, slaperig mijn dagelijkse portie haver en hooi zou blijven herkauwen.

Daarom vind ik het een verarming voor onze hele maatschappij dat er (gewild of ongewild) een situatie is ontstaan waarin deze vruchtbare en wederzijds tot begrip en waardering leidende uitwisseling tussen jongere en oudere generaties verschraald en verroest lijkt te zijn.

Ik denk hetzelfde verschijnsel te zien in de wijdere wereld tussen andere categorieën van de mensheid, een verschijnsel dat ik voor mezelf 'compartimentalisering' heb genoemd, maar dat ik (nu ik het opzoek op het web) ook tegenkom in beschouwingen over de gewelddadige reactiviteit van zich in het nauw gedreven voelende bevolkingsgroepen.

Daarmee zie ik dat het puzzelstukje van deze perceptie over mijn persoonlijke belevingen van het overbruggen der generatieverschillen, in de actualiteit van de huidige wereldsituatie wordt ingepast.

Een gezamenlijke puzzel die nooit af zal zijn en die elke dag van kleur verandert...


*[Wellicht is het vermogen om losse gebeurtenissen van de turbulente wereld om ons heen de juiste plek toe te wijzen in het multidimensionale hologram van onze geest wel datgene wat perceptie tot perceptie maakt.]

Schrijver: Ton Hettema, 26 maart 2016


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.9 met 9 stemmen 240



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
29 maart 2016
Ton, je krijgt een tien, maar ik beken: dat het lezen me best moeite kostte...echter: omdat jij er zoveel energie in stak: is die tien daarvoor want veel stukjes dringen vandaag niet in mijn grijze massa.....
Naam:
Ton Hettema
Datum:
29 maart 2016
Ja, beste Len, soms, vooral in de Lente, spruiten de bloesemende fluitenkruiden nogal overdadig uit mijn fonteinpen. Maar die beschrijft zo gaarne de balsturige barokke beelden die weerstaanbaar door de ether van mijn schrijfden galopperen. Ik zal trachten Goethe's advies over de Beschränkung vaker in de arm te nemen. Dank voor je wederom met mildheid gebalanceerde respons. Ik doe m'n best.
Naam:
Len Cornelis
Datum:
28 maart 2016
Ton Hettema lees ik altijd met belangstelling. Denkend, analyserend, beschouwend, en (soms) fors moraliserend. Een mooie mix, dus. In deze bijdrage over wederzijds begrip tussen generaties, kunnen Ton's rijk gevulde taal en de gebruikte beelden soms enigszins afleiden van de kern. Mogelijk kan het hier en daar enkele grammetjes minder. De empathie is er niet minder om. Ook de boodschap is bijzonder actueel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)