De vrije pers
Terrorisme is maar een klein probleem, want neem nu Brussel. Gisteren. Geen aanslag. Eergisteren. Geen aanslag. Eer-eergisteren. Geen aanslag.
Toch heeft Brussel de naam een stad vol terroristen te zijn.
Maar neem nu Syrië, gisteren. Oorlog. Doden. Eergisteren en de dag ervoor ook. Mensen leven in mensonterende steden en dorpen. Er wordt honger geleden. In Syrië zouden ze ervan dromen dat het zo rustig was als in Brussel. Als ze zich zoiets nog kunnen voorstellen.
Dus terrorisme is niet het probleem, maar de aandacht voor het terrorisme. Daarom zou ik willen voorstellen dat bij een aanslag de journalisten desnoods massaal naar de plek waar het onheil heeft plaatsgevonden afreizen, en dat ze alle persconferenties bijwonen, maar niet verslaan. Geen beelden van gewonde, huilende, bloedende mensen en al helemaal niet van dode mensen.
Wel in tekst, berichten. Op de radio, maar dan zakelijk. En op televisie in de vorm van teletekst. Zakelijk. Dit is er gebeurd. Er zijn zoveel doden en zoveel gewonden. Ga er niet heen, want de politie heeft straten afgezet, vliegtuigen landen niet meer, metro’s staan stil.
Het verschil is dat de mensen wel op de hoogte zijn, dat is goed, maar niet de emotionele lading mee krijgen en dus niet bang zijn. Dus niet geterroriseerd worden. Want we weten dat terrorisme pas bestaat nadat de vrije pers beelden van de aanslagen ging verspreiden. Eerst in krantentekeningen, daarna foto’s, daarna radioverslagen en nu een continue stroom van beelden die elke kijker bang maakt. En daarmee terroriseert.
Dat zouden de terroristen nooit in hun eentje voor elkaar krijgen. Daar hebben ze handlangers voor, de vrije pers.
Geplaatst in de categorie: maatschappij