Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bijzonder II

Het leven is bijzonder. Afhankelijk van hoe je het benadert natuurlijk. Vanuit het leven van alledag zou u dat misschien niet direct stellen. Dat elke dag ook een bijzondere kan zijn. Het is als het open schoppen van een open deur. Het filosoferen over de dagelijkse sleur.

Maar er is hoop.

Ik had afgelopen vrijdag een mooie dag. Zo'n andere dag. Zonder moeite nam ik de omgeving in me op. Mijn hersens verwerkten alles wat ik zag met veel genoegen. Het nieuws wat ik las in de Volkskrant, die op mijn tafel naast de koffie lag. Een advertentie in diezelfde krant voor de verkoop van 'Prachtige replica's van superieure kwaliteit'. Een perfecte Picasso kopie, voor maar E 490,-. De povere service van de serveerster in het café. De groep vijftigplussers die naast me aanschoof voor koffie met gebak.

Ik slokte het op.

Desondanks waren het niet deze prikkels die ervoor zorgden, dat ik het leven onder een vergrootglas nam. Ik keek door het raam naar buiten en vond afleiding in mijn hoofd. En realiseerde me dat ik in een fase van het leven zit, waar ik echt leef. Met alles wat daarbij hoort. Soms lopen we mee in de kantlijn, soms leven we.

Of het toeval was weet ik niet, maar de verzameling vijfigplussers stapte op en ik begon nu dan echt te filosoferen. Ik bedacht namelijk dat ik in staat was, daar in het café, mijn leven een wending te geven. Een beslissing die ervoor kon zorgen, dat ik nu links afsloeg, in plaats van de normale wegen te bewandelen. Noem het gedurfd, noem het onverantwoord, noem het ondoordacht, noem het een illusie.

Noem het bijzonder.

Maar terwijl ik dit zat te overdenken, gebeurde er iets. Het leek alsof de ogen van de andere gasten in het café die waren overgebleven, ook aan me zagen, dat ik in dat moment zat. Terwijl ik deze beslissing maakte en deze column schreef, maakte ik oogcontact met de andere gasten. Als ik opkeek van mijn tekst, keek ik telkens recht in de ogen van een man met een rode jas, een vrouw met een lila broek, de meneer met de hoed. Ze hadden me door!

Ik dronk mijn koffie, vouwde mijn krantje op en stapte met een glimlach naar buiten. En het voelde alsof de ogen van mijn toeschouwers een boodschap brachten.

En die was luid en duidelijk: Ga het doen!

Schrijver: Gustaf Kreuz, 24 april 2016


Geplaatst in de categorie: individu

4.2 met 4 stemmen 206



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
René Turk
Datum:
24 april 2016
Heel mooi, Gustaf!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)