Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Jan R. Lønsing

Leef dan goed

Een held ligt onder de groene zoden. Elk jaar komt een groep sombere gezichten langs om de held te eren en twee van hen dragen een krans die ze voorzichtig op de zoden leggen. Twee stappen terug. Een buiging. En na een kort gedachtenvol moment keren ze zich af, dankbaar voor de held die zijn leven heeft gegeven.

Maar de held wilde zijn leven niet geven.

Hij wilde leven en hij leefde ook! Hij vocht voor de goede zaak - maar niet om daarna een eeuw lang jaarlijks een krans te krijgen. En postuum een mooie onderscheiding. Hij vergaderde en schreef in geheime kranten. Hij bracht eten naar onderduikers en verstopte voedselbonnen en leefde! Hij hielp mensen de grens over en alles was spannend en angstig en serieus en belangrijk en hij leefde!

En op een dag schoten ze hem dood.

Een proces was nauwelijks nodig, vonden ze, eigenlijk schoten ze hem gewoon dood.

En daarna was de oorlog afgelopen.

En daarna was hij voorgoed een held.

Die held, die geëerd wordt met een steen op de groene zoden, elk jaar een krans omdat hij gaf wat hij niet wilde geven.

Als je niet wilt, is het dan wel geven?

Of is het dan moord? Is zijn leven gestolen?

Als hij kon praten, zo van onder de groene zoden tegen de sombere gezichten die dan misschien wel schrokken, maar hopelijk zouden blijven staan, en dan luisteren.

Als hij kon praten, zou hij dan niet zeggen: mensen, lieve mensen. Ik wilde leven en ik wil dat jullie leven! Ik vocht voor vergeving, voor het einde van racisme, voor een maatschappij met rechten voor mensen, dat zou hij zeggen, en hij zou zeggen, mensen, lieve mensen, als je mij wilt eren, als je mij wilt bedanken doe dat dan niet jaarlijks met een krans.

Als een aflaat.

Maar leef hoe ik leefde. Leef als een idealist en schrijf tegen haat en leef tegen haat; zorg dat niemand wordt achtergesteld omdat hij in een andere wieg is geboren van degene die wordt voorgesteld, leef! Leef met elkaar in plaats van tegen elkaar! Denk, als jullie mij willen eren, denk aan wat jij doet. Hoe jij doet. Denk eraan als je een jood ziet in de tram, of een zwarte of een Duitser of een Pool of een Syriër of een Molukker; denk eraan als je iemand met een baard ziet of met een hoofddoek of met piercings of een rare kleur haar; denk eraan als je iemand ziet die een andere taal spreekt en denk eraan als je op een sollicitatiegesprek iemand ontvangt die een vreemd accent heeft, maar eigenlijk best een goede loodgieter is en denk eraan als er vluchtelingen komen van een oorlog, ver weg en denk er aan als jij het goed hebt en iets kunt weggeven en denk er aan als je in je auto zit en van rechts geen voorrang krijgt en denk er aan als je iets op internet schrijft en denk er aan als een klasgenoot iemand loopt te sarren en denk er aan als jij macht hebt.

En de ander niet.

Denk dan aan leven. Aan de waarde van je eigen leven en de waarde van mijn leven en de waarde van het leven van iemand die je niet kent. En denk aan het leven dat mij ontnomen werd en denk aan het leven als jij een vinger aan de trekker of een hand aan het koord of als je in een vliegtuig zit met bommen en raketten aan boord en denk aan het leven als je in de Tweede Kamer zit en een leger op pad stuurt en denk aan het leven als je macht hebt.

En eer mij niet voor het geven van mijn leven.

Ik leefde. Ik deed wat ik dacht dat iemand moest doen en omdat niemand het deed moest ik het doen en daarom deed ik het. Maar ik heb geen leven gegeven – ook het mijne niet.

Zeker het mijne niet.

Geef dus ook jouw leven niet. Maar leef!

En als je mij eren wilt, als je mij echt serieus eren wilt, ja dan.

Leef dan goed!

Schrijver: Jan R. Lønsing, 13 april 2017


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.2 met 6 stemmen 191



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
I.N. Teresar
Datum:
14 april 2017
Warm pleidooi dat écht onder de huid gaat.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)