MUIS
Een muis heet in het Frans een glimlach.
's Avonds laat, als iedereen horizontaal was gegaan, zat ik in de witte ruis van de stilte als laatste waker in de grote keuken-kamer-ruimte nog wat te lezen. De hond naast me op de bank. Soms een vuurtje in de open haard.
Dan kwam hij stilletjes van ergens achter de ijskast uit z'n schuilplaats schuifelen om te kijken of we niet wat vergeten waren. Kruimeltjes, stukjes kaaskorst, een open zakje hondenbrokjes, dat soort dingen.
Op zijn routinematige route legde hij als levensteken her en der wat drolletjes neer. Van die kleine donkerbruine poepjes. Meestal op de broodplank. Zodat we ze zeker zouden vinden. Souris était ici.
Schoonmoeder vond dat niet prettig en evenmin hygiënisch. Misschien heeft ie straks wel een heel uitgebreide familie, vertelde ze ons. Gedurende de eerste week zagen we dagelijks hoe dit scenario geleidelijk escaleerde. Ik begreep hierdoor beter hoe een koude oorlog opwarmt. In de tweede week was de algemene stemming in verband met (lees: tegen) François op het punt gekomen dat actie onvermijdelijk werd. Ik deed een poging de hostiliteiten enigszins te verkoelen door de ijskast te verschuiven en alle uitwerpselen erachter en eronder op te zuigen (met de stofzuiger natuurlijk, wat denk je wel?).
In de late avond van dezelfde dag kwam hij toch weer te voorschijn piepen. Tussen de lege flessen in het kistje klom hij omhoog. Toen kon ik 'm even bekijken. Een stevig exemplaar! Kerngezond, zo te zien. En in het geheel niet geïntimideerd door mijn nabijheid. Onze hond was minder neutraal dan ik.
Dus haalde François zijn kleine schoudertjes op en verdween weer met onbekende bestemming.
De ochtend daarop was de maat (la mesure) blijkbaar vol. Schoonma eiste dat ik een val zou kopen om de arme stakker te vernietigen. Gelaten kocht ik een ouderwetse muizenpletter. Twee stuks in één verpakking (weer bij de Carrefour). Zo'n uitgezaagd plankje met wat ijzeren draadwerk waarop je een blokje kaas legt, waarvan je de veer uiterst voorzichtig opspant, dat ik met gevaar voor eigen vingerverlies op de broodplank annex poepdoos plaatste.
Tegen half enen was ik nog alleen in de kamer over, verdiept in een compilatie van voordrachten van Jiddu Krishnamurti over geweldloosheid en verdraagzaamheid, in het Frans, toen ik plotseling werd opgeschrikt door een felle klap van metaal op hout van het instrument waarvan ik de aanwezigheid en mijn eigen medeplichtigheid tevergeefs had proberen te verdringen.
Ik móest kijken, maar was in angstvallige anticipatie van wat ik op de broodplank zou kunnen aantreffen. Omzichtig sloop ik naar het aanrecht, me schrap zettend om de ravage van het uiteengereten muizenlichaam onder ogen te kunnen zien.
Daar zat hij: François, vlak naast de dichtgeslagen val. Nog totaal in shock, maar lijfelijk ongedeerd. Hij keek me aan met een blik waarmee hij zei: dit valt me nou zó vréselijk van je tegen!
Ik had geen weerwoord. Kon slechts van schaamte het hoofd buigen. Was opgelucht voor ons allebei.
Na korte tijd waggelde François beduusd in de richting van de broodrooster en bleef nog even met z'n rug naar me toe zitten. Ik vermoedde dat hij zich in protest klaarmaakte om aldaar een blijk van verachting te deponeren. Zover liet ik het niet komen. Een speels plagend trekje aan zijn staart was voldoende om hem, met gevoelens van diepe teleurstelling in de mensheid, in de richting van zijn holletje achter de ijskast te laten verdwijnen.
De volgende ochtend heb ik de beide valletjes onherstelbaar verbogen en weggeflikkerd.
De muis zit nu waarschijnlijk achter de ijskast te glimlachen...
Geplaatst in de categorie: natuur
Dieren
135
Geef je reactie op deze inzending:
in welke vorm of op welke schaal dan ook
bij nader inzien denk ik achteraf dat het misschien
een rat was...
prachtig en met een brede glimlach gelezen.