Alive
Het komt wel eens voor dat ik ergens beland door omstandigheden. Vroeger toen ik nog de illusie had dat het leven louter uit hoogtepunten zou bestaan, ging ik die uit de weg. Maar, ouder en wijzer, heb ik geleerd om de treurnis in het leven te romantiseren. Een gave waar je niets aan hebt.
Tenzij je schrijver bent.
Het was ergens diep in Duitsland. Daar waar vroeger 'Het ijzeren gordijn' begon. Niet ver van Oost-Duitsland en Tsjechië. Om een reis in tweeën te breken was ik er neergestreken. Zonder vooroordelen, zonder angst. De stap bracht me wat ik had verwacht. Een zogenaamd design hotel, dat met materiaal afkomstig uit een container uit China, sfeervol zou moeten zijn.
Ik zat in de hotelbar moet u weten.
Ik leerde van de receptioniste annex barvrouw annex schoonmaakster, dat dit ook de ontbijtruimte was. Ruimte is zelfs wat te veel eer voor de leegte gevuld met tafels en hernia kwekende krukjes. Op de muur een foto van het Slot uit de stad.
De andere bezoekers (twee mopperende Duitsers) mokken nukkig tegen elkaar. En trekken daar geen uitnodigende gezichten. Als mijn blik naar mijn half lauwe bier zonder schuim afdaalt, begin ik me toch af te vragen of het leven werkelijk nog zin heeft? Als ik uit die depressieve gedachte omhoog kijk, valt mijn oog op de Aziatische Prullaria in de kast. Een knalrood Keith Haring-achtig beeldje vormt de letters 'Alive'. Ik glimlach en neem deze herinnering ter harte, terwijl ik naar mijn kamer ga.
Slapen.
gmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
Hotel
127
Geef je reactie op deze inzending: