Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Speeddaten is er niets bij

Woonbegeleider minderjarige asielzoekers. Het lijkt me prachtig. Lees de vacature vijftien keer door. Drie medewerkers, fulltime, 240 dagen per jaar. Ik reken me suf maar kom er niet uit. Mail, bel, word niet teruggebeld, bel nog een keer.

'Je bent wel een doorzetter!' zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.

'Nee, je hoeft je huis niet op te geven. Het genoemde diploma is een indicatie. Ervaring en leeftijd zijn niet van belang. We zoeken een type. Als je een verpletterende brief schrijft dan...'

Ik weeg ieder woord. Doe er twee dagen over.

En word uitgenodigd.

Veel te vroeg kom ik die avond in een klein zaaltje. Waar toch wel erg veel stoelen staan. Verman me. Ga op de eerste rij zitten. De zaal stroomt vol. Ik kijk niet om. Blijf in focus. Plaatsen naast me blijven leeg.

Een man komt voor de groep staan en zegt: 'Ik houd het kort!'

In gedachten herhaal ik zijn woorden. Geen baan maar een manier van leven. Samen met twee anderen twee derde van het jaar wonen met jongeren. Een pilot. Doodse stilte in de zaal.

'Koffie!'

Mijn hoofd maalt. Het giert door mijn lijf. Luister naar een stortvloed van woorden van een andere kandidate. Hoor het maar half. Of ik mijn leven radicaal wil omgooien? Een medewerkster vraagt wat ik vind. 'Het gaat er niet om waar je 'Nee' tegen zegt maar waar je 'Ja' tegen zegt,' antwoord ik razendsnel.

De man vervolgt na de pauze: 'Dit hadden we niet verwacht. Er zijn er maar zes weggelopen'.

Mijn euforie groeit langzaam. Stel de ene vraag na de andere. Dit wil ik.

'Je mag er drie dagen over nadenken. Als je het zeker weet, mag je vanavond al op de foto'.

'Wil je met me samenwonen?' vraag ik aan een andere kandidate.
'Dat is toch wat eigenlijk de vraag is?' ga ik verder.
Er klinkt een volmondig: 'Ja!'
Speeddaten is er niets bij.

In een impuls laten we ons samen op de foto zetten. Nummer 15 en 16. Twee dagen later lees ik dat ik door ben. De laatste zestien. De snelle beslissers zijn gekozen. Elke cel in mijn lijf schreeuwt: 'Yes!' Iedereen die ik later ontmoet zegt: 'Echt iets voor jou!' Stap in een gigantische achtbaan.

Ik zwem, mediteer, chant en visualiseer. Doe de avond voor het gesprek zelfs een sjamanistische dans.

Op de ochtend van de waarheid tref ik drie anderen. Eén groep voor ons, één groep na ons. Twee kandidaten trokken zich terug. Kansen stijgen. We mogen ons aan elkaar presenteren. Ga meteen voor de groep staan. Laat me zien. Laat me horen. Een opmerking van mij wordt de rode draad van het verdere gesprek. Geven elkaar feedback.

Toch zeurt er iets.
De respectvolle mail dat ik niet door ben. De stilte.

Na een paar dagen ben ik weer bij zinnen. En toch wilde ze met me samenwonen! Ik lach. Kan dit een nieuw format zijn voor de commerciëlen? Misschien moet ik John de Mol eens bellen.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 14 juni 2016


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.8 met 6 stemmen 211



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 juni 2016
Ja, René, op de huidige arbeidsmarkt wordt bij de beesten af gevochten en misleid, zoals je korte flirt met een mededingster. Is zij het geworden of heeft ze jou de schuld van haar afwijzing gegeven en is ze meteen afgehaakt? Laat John de Mol maar links liggen, want die heeft ook geen baan voor jou, omdat je te lief voor deze keiharde maatschappij bent!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
14 juni 2016
Jammer dat je de 'baan' niet kreeg. Ik denk dat de kinderen blij met je zouden zijn. Mooie column, René!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)