Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Leeg

Het nieuws volg ik al tijden niet meer op de voet. Ik ontwijk het zelfs. En dat voor een oud student Journalistiek. Ik heb moeite om me te identificeren met het nieuws in deze tijd. Dat ligt niet aan de berichtgeving, dat ligt aan de wereld.

Turkije was dinsdagavond het verschrikkelijke toneel van een bittere gebeurtenis. Toen ik net weer las wat daar gebeurd is, in voorbereiding op deze column, snapte ik opnieuw de daad niet: 'Drie terroristen bliezen zich op'.
Hoe kan zoiets? Wie wil zoiets? Waarom? Het zijn de vragen die omhoog schieten.

Ik ken zelf enkele moslims. En die sprak ik deze week over deze daad. Turken ook. Zij verafschuwen net als u en ik, dat het geloof wordt aangegrepen om zoiets te doen. Te rechtvaardigen zelfs. Misschien is dat nog wel schrijnender.

En nu dit nieuws mij bereikt had, ondanks mijn ontwijkende gedrag, probeerde ik toch te voelen hoe gruwelijk dit is. Ik wilde weten of ik met mijn ziel en gedachte kon snappen wat hier gebeurd was. Niet vanuit de daders. Dat is bij voorbaat onmogelijk. Maar vanuit de slachtoffers.
Ik beeldde mijzelf in, één van de mensen te zijn die werd getroffen door deze daad. Bij het opgang brengen van deze gedachte stokten mijn hersens al. Mijn eigen lijf kon mij niet weergeven, hoe dit gevoeld moet hebben. Dit is niet iets wat je als mens moet kunnen bedenken. En dat gebeurde bij mij dus ook niet. Er kwam niks, mijn hoofd bleef leeg. De beelden ontbraken.

Toch is dit gebeurd.

Het gevoel dat ik overhield aan deze poging mij deelgenoot te maken van wat de onschuldigen die in ziekenhuizen liggen nu moeten meenemen in hun leven. De families en vrienden van de dodelijke slachtoffers ook. Kinderen die geen ouders meer hebben, vrouwen zonder man, verscheurde families. Het gevoel was leeg.

Afschuwelijk leeg en toch gevuld met wanhoop.

Het is treurig om zoiets te voelen. Het onmogelijke van dit alles vertelt hoe verschrikkelijk dit soort wandaden is. We mogen hier niet aan voorbij gaan. Ik niet. U niet. En de wereld niet.

We moeten dit blijven verafschuwen. Er nooit en te nimmer aan gaan wennen.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 3 juli 2016


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.4 met 5 stemmen 270



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
4 juli 2016
Een helder en humaan statement, Gustaf, wat ik met je deel. Jaren geleden liep ik door diezelfde in/uitgang van dat vliegveld. Dan komt die nonsense-terreur net iets dichterbij. Maar het giftige onkruid IS is volop aan de verliezende hand en een totale uitroeiing is nabij. Mensenhaat blaast zichzelf op, figuurlijk en letterlijk!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)