Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Gustaf Kreuz

Schoen

Deze week gebeurde mij wat vreemds. Ik kom bijna dagelijkse bij onze Oosterburen. Met mijn auto rijd ik naar en door het Ruhrgebied. Meestal zien de wegen er prima uit. Het eerste stuk mag ik onbeperkt doorknallen. En eerlijk gezegd doe ik dat regelmatig. Als het wat drukker is niet, dan heeft dat weinig nut. Al dat accelereren en afremmen is vermoeiender dan gestaag in een lager tempo rijden.

Ik moet toch wel een kilometer of honderdvijftig per uur gereden hebben, toen ik het voor de eerste keer zag: een schoen. Aan de linkerkant, van de linkerrijbaan. En ik reed ook links op de twee wegstroken die dit gedeelte van de snelweg bevatte. Ik snelde natuurlijk als een gek voorbij het object. Maar in mijn geheugen gebeurde alles heel rustig. Ik zag de schoen liggen op zijn zijkant. Een zwarte schoen, net meer dan een klomp. Met zo'n dikke zool eronder en dito hak. De neus kuste de doorgetrokken witte lijn naast me. De rest van de schoen lag richting vangrail en de begroeiing daaronder.

Heel bijzonder was dit tafereel misschien niet. Maar ondanks de snelheid waarmee ik daar voorbij raasde, bleef ikzelf toch in gedachte bij de schoen.
Want hoe kwam hij daar? Gedurende de rest van mijn reis filosofeerde ik er over. Ik zag een vrachtwagenchauffeur uit Litouwen, Estland misschien, zittend met een gaspitje. Een of ander blik met goulash, draadjesvlees of ratatouille warm makend, op een parkeerplaats tussen andere vrachtauto's. De dikke wollen sokken die de chauffeur in zijn schoenen draagt knellen in de klompschoenen. Het aanzwellende pruttelen van de substantie in het blik maakte duidelijk dat het eten klaar en waarschijnlijk gaar was. De hongerige, snordragende vrachwagenbestuurder trapte zijn klompen uit en legde ze op de benzinetank. Tijd om ze in de cabine te leggen had hij even niet. Dit maaltje kon hij onmogelijk laten afkoelen.

Een kwartier later klom hij met een volle maag en een heerlijk halve liter bier in het lijf zijn cabine in. Zich absoluut niet realiserend, dat hij zijn heerlijk zittende schoeisel achter liet op de tank! En logischerwijs is regel één van elke vrachtwagenchauffeur: in de cabine draagt men geen schoenen.

Een wakker wordende trucker poetst geen tanden, wast geen handen, ontbijt ook niet. Vijf minuten nadat zijn wekker is gegaan, kruipt hij achter het stuur. Koffie zet hij rijdend. En met een inhaalmanoevre is de schoen van de tank gevallen en neergekomen tussen vangrail en doorgetrokken lijn.

Ik vergat de schoen. Maar de volgende dag passeerde ik hem weer. De schoen ligt er nu zo'n twee weken. Bijna roerloos, dagelijks gepasseerd door duizenden voorbij razende auto's. Die hem blijkbaar geen van allen raken. Ik dacht elke dag even aan de schoen en zijn verhaal, nadat ik hem gepasseerd was. Maar vergat hem ook weer, voordat ik er iemand over kon vertellen.

En waarom komt dit verhaal dan toch bij u?

Gisterochtend stapte ik nog voor acht uur, enigszins slaperig, mijn huis uit. De nog rustige straat die ik wilde oversteken, heeft een rood fietspad dat aan de weg vast zit. Na enkele passen wilde ik de stoep afstappen. Maar ik haperde. Op de totaal stille weg lag voor mijn huis een witte gymp. Op zijn zijkant. Op het fietspad. Bewegingsloos en bijna maagdelijk. Een glimlach kwam op mijn gezicht. Ik keek naar de schoen en liet hem liggen. Ongeroerd. Aan de overkant keek ik terug naar de schoen. Tegelijkertijd kwam een vrouw aan fietsen. Toen mijn blik zich op haar richtte, zag ik hoe ze haar wenkbrauwen fronste in de buurt van de schoen. Ze trok aan haar stuur en passeerde naar beneden kijkend de schoen. Haar ontwijking was abrupt en bewust. En ik voelde ineens de verbondenheid tussen de schoen, de vrouw en mij, zonder dat de vrouw het door had.

En ineens wist ik: een verloren schoen is nooit alleen.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 17 juli 2016


Geplaatst in de categorie: reizen

3.3 met 6 stemmen 163



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
17 juli 2016
Gustaf, zie je wel, je kunt echt overal iets over schrijven, heel goed man...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)