Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Het spoor bijster

Er lopen drie mieren door mijn huis. Ik haal hun natuurlijke vijand van de zolder, zuig ze op en ga verder met de orde van de dag.

De volgende ochtend zijn ze overal.

'Dan moet je eens een keer de afwas doen,' krijg ik te horen.
'Als de koningin maar niet in huis is,' lees ik.
'Dat krijg je altijd met vrouwen in huis' reageert een vriend.
'Juist wel, haar buitenzetten, dan volgen ze haar' schrijft een vriendin.

Na een kwartiertje zuigen, staak ik mijn gevecht tegen de mierkaai.

'Mieren ruiken een spoor' lees ik verder. En inderdaad, via de trap, onder de deur door, langs de plinten klimmen ze tegen de keukenkastjes naar het aanrechtblad. Ik start een gigantische schoonmaakactie vanaf de keuken. De mieren lijken terug naar buiten te lopen. Ik eindig met een dikke streep sop tegen de voordeur. Ongelukkige achterblijvers verdwijnen in mijn aardvarken.

De volgende ochtend lopen ze dezelfde route 'en camino' naar hun Santiago de Compostela. Over een frisse citroenvloer.

Ik volg het parcours en vind het nest onderaan de trap in een muurtje. Een spuitje kit is genoeg. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Heb ik teveel natuurfilms gezien?

Een telefoontje gaat naar een bestrijdingsdienst:
'We lossen het op. 110 euro'.
'Hoe kan ik het nest aanpakken?' probeer ik.
'We lossen het op. 110 euro'.

De vrouw van de woningbouw zegt:
'Ik pak altijd de waterkoker'.
Ben geschokt door haar overtuigende 'altijd'.
Heb een echte killer aan de lijn.

Ik laat de mieren een tijdje lopen.

Denk aan de Indiase man naast wie ik eens in een vliegtuig zat:
'Ik maak nog geen mier dood. In een volgend leven kun je immers terugkeren als mier'.
En aan de woorden van mijn vriend, de zenboeddhist:
'Dat is toekomst. Dan ben je niet in het nu!'
En dan komt ineens Christiane Beerlandt voorbij. Hoe vaak heb ik haar Sleutel tot Zelf-Bevrijding al geraadpleegd? Ik vind een passage in haar 'Signalenboek':

Mieren in huis – Creativiteit, schepping, doen... vanuit het hart!! is de enige oplossing.

Hoe weten die diertjes van mijn writer's block? Dat ik zo graag wil, maar dat het niet stroomt als voorheen? Dat mijn hoofd me in de weg zit? Dat kwetsbaarheid het antwoord is? Of ben ik nu helemaal het spoor bijster?

Ik laat de mieren een tijdje lopen. Surf verder:
'Het is belangrijk het spoor te doorbreken met koper, talkpoeder of koffiedik'.

Leg allemaal muntjes onder mijn deur en ga koffie zetten. Als ik terugkom, zie ik dat de mieren gewoon over het koper heen lopen.

Bouw een dam van koffiedik bovenaan de trap en ga op mijn knieën zitten wachten. De eerste mier nadert. Het is spannend. En dan gaat het snel.

Hij gaat op zijn achterste poten staan, zwaait met zijn armen, schudt zijn hoofd en lijkt te schreeuwen. Hij is helemaal over de zeik. Een paar tellen later zijn ze met zijn zevenen aan het overleggen. Het werkt!

Tot de volgende ochtend.

Ik ververs het koffiedik een aantal malen per dag. De laatste spoorzoekers zet ik buiten. En dan opeens zijn ze voorgoed verdwenen.

Mis ik ze.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 26 juli 2016


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 3 stemmen 169



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Frans
Datum:
30 juli 2016
Prachtig verhaal en wat een humor, ik zie het helemaal voor me. Hilarisch.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
26 juli 2016
'Ga tot de mieren, gij luiaards!' zit voor altijd in mijn geheugen vastgeroest. Gek genoeg heb ik niets tegen die kleine druktemakers en ijverige werkers. Zilvervisjes en steekvliegen vind ik wel erg irritant en ongewenst. Mieren bewonder ik nog steeds, ook omdat ze geen schade veroorzaken en in essentie zeer echt sociaal zijn. Ik snap dat je ze nu opeens vreselijk mist. Creëer een miervriendelijke mierenlokdoos!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)