Het Heilig Hart

Ik vroeg me af of het mogelijk ware vanuit het hart te schrijven.
Of tenminste een inkijkje te geven in de strata, de laag van werkelijkheid waarin het hart leeft.
Dit vanwege de realisatie dat wij mensen leven in een meer-dimensionale werkelijkheid, die echter gedomineerd wordt door één van die dimensies.
Waar die ene dimensie er alles aan doet om al die andere dimensies buiten spel te houden.
Die andere krijgen nauwelijks erkenning of worden doodgezwegen in het merendeel van de publicaties die de wereld overstromen.

Waarom het woord dimensies? Wat bedoel je daarmee, beste T?
Wel, als je dagelijks mediteert, zoals ik doe, krijg je flitsen van inzicht, kijkjes achter de schermen, van wat er nog meer is, wat zich nog meer afspeelt, in de verdiepingen, de kamers, de kelders, de torens, de geheime gangen en operatieve afdelingen van het samengestelde bouwwerk waarin we leven.
Niet ons huis, niet onze kamer, niet onze stad of ons land, maar de vele concentrische lichtbollen van bewustzijn waaruit ons wezen is samengesteld.
Je kunt je dit wezen van onszelf voorstellen als een soort Sagrada Familia, de organische kathedraal die in Barcelona werd gebouwd door Antoni Gaudi.
Alsof hij het mysterie van het hart en diens vele intrigerende ...eeehh.. dimensies een monument wou toewijden.
Alsof hij een domein en een dynamiek wou maken, scheppen, waarin de er in rondlopende, contemplerende mens, in contact kan komen met diepere lagen van zijn eigen, zichzelf overstijgende wezen.
Een omgeving die zodanig zou zijn ingericht en geconstrueerd, dat de bezoeker in een staat van ontzag zou worden gebracht die hem/haar uit de cocon van de persoonlijke kleingeestigheid en kleinzieligheid zou bevrijden, zou doen wegschieten, als een vogel uit een kooi, in de wijde wereld van het hart.

Misschien dat het instinctief voelen van de benauwdheid, van de vernauwing van bewustzijn waarin we gedwongen door de eisen en opgedrongen urgenties van de maatschappij het hele jaar (en als je niet uitkijkt of oplet je ganse leven) worden opgesloten, ervoor zorgt dat mensen op vacantie gaan.
Ja vacantie.
Van Vacant. Leeg. Open.
Holyday noemen ze dat elders.
Heilige dag.
Dag voor de goddelijke dimensie van zichzelf.
De kathedraal van onszelf.
Voor al die afdelingen van de Heilige Familie die nooit aan bod komen.

Meditatie is, in mijn beleving, het dagelijks ontsnappen uit de dominante afdeling van jezelf, de onophoudelijke zelfhypnose van het estafettegedachten producerende brein, om de Sagrada Famila van je eigen domeinen te verkennen. De inter stellaire ruimte van het eigen universum.

Te beginnen met de gevoelswereld van het hart, da's een goede start..

Hart

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 134