Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Perfecte imperfectie

Al werkend op mijn laptop op een overvol terras, op een van de laatste warme zomerdagen, neem ik de tijd het publiek om me heen te observeren. Het is een komen en gaan van mensen. Zakelijke afspraken, kinderen die in uiteenlopende talen bevolen wordt zich te gedragen - waarop in het merendeel van de gevallen universeel verstaanbaar gehuil volgt - alles komt voorbij. Van deftig opgemaakte dames, waarvan de make-up de warmte moedig trotseert, tot vol getatoeëerde wereldverbeteraars, blijkend uit de veelbelovende geïnkte levenskreten.

Wanneer rond de lunch de behoefte aan een plekje toeneemt om de beginnende behoefte aan eten te stillen, lijkt zowaar het oerinstinct in de strandgangers boven te komen. Plekken zijn op een dag als deze schaars. Helemaal in de schaduw, want mooi bruin kent ook haar grenzen. Hoewel mijn oranje ogende medemens dit hardnekkig zal ontkennen. Terwijl men struint tussen de overvloed aan strandtenten wordt dat ene mooie plekje gezocht waar de jager het beste en makkelijkst de prooi kan nuttigen. In de strijd om eten kent men geen medelijden. Zelfs het personeel draagt hier aan bij door bij slechts 1 minuut te laat verschijnen op een reservering, de plaats te vergeven. Dit tot grote woede van de zich veilig gewaande jager die al verlekkerd uitkeek naar het gegarandeerde voedselfestijn. Alsof verslagen door de alfa zelve druipt de verliezer met veel kabaal af. Woorden als 'waardeloze service' en 'betere tent opzoeken', worden hierbij ondanks het ontbreken van een specifiek mikpunt voor deze furie uitgestoten. Het aanbod nog even te wachten met een drankje van de zaak wordt in de wind geslagen.

De toch enigszins beladen sfeer wordt onderbroken door een beginnend serveerster die de zwaartekracht met haar dienblad iets te veel heeft uitgedaagd en een groot deel van haar drankjes als bevochtiger voor de zongedroogde houten vloer ziet eindigen.
Terwijl een andere serveerster elke tafel langsloopt in de hoop degene te bereiken die een Fristi had besteld, waarbij ik me toch op kansberekening zou beroepen ik niet verwacht dat tijdens zakelijke afspraken Fristi genuttigd wordt, moet ik denken aan de sketch van Lebbis over het perfecte terras. In de sketch omschrijft hij een terras waarbij de service tot perfectie verloopt en sluit af met dat het toch mooi zou zijn als er in het echt zulke terrassen zouden zijn en eindigt met de oproep dat het kan. Om me heen kijkend moet ik glimlachen om de imperfectie die me omringt. Laat de perfecte terrassen maar lekker droombeeld.
Het leven is vol imperfectie en dat is maar goed ook.

Schrijver: Annette Hier, 26 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 8 stemmen 125



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)