HELDINNEN
Met stijgende belangstelling bekeek ik de documentaires van de Vlaamse Lieve Blancquaert. Die hadden als onderwerp geboortes over de hele wereld. Er komen dagelijks 364.501 kinderen ter wereld en het is nogal van belang waar of je wiegje staat.
Tegenover de speciale geboortehotels en heel veel daartussenin, staat het thuis bevallen of in niet al te hygiënische situaties je kind baren. In de lagere kasten van India is dat laatste vaak het geval.
De schoonfamilie van de aanstaande moeder heeft een flinke vinger in de pap als het gaat om de bijbehorende rituelen. Zo mag een pas bevallen vrouw een tijdlang geen water of wat dan ook drinken, hetgeen funest is voor moeder en kind. Uitdroging ligt op de loer. Juist als je borstvoeding moet geven. Hulpverleners proberen dit te veranderen maar vangen vaak bot. Na drie weken mag de vrouw gereinigd worden door een priester, waarna ze ook de afzondering waarin ze tijdelijk terechtkwam mag opheffen.
In Afrika wordt verwacht dat de jonge moeder de dag na de geboorte al naar huis teruggaat. Al dan niet met hechtingen. De verschillen zijn groot. Sobere ziekenhuisjes met maar één couveuse en afhankelijk van giften, een moedige, mannelijke Indiase arts die Lieve Blancquaert min of meer om een financiële bijdrage vraagt. Bescheiden het hoofd wiegend. Daarmee in twijfel trekkend of de filmploeg het goed meent en er een donatie inzit voor zijn kliniek.
In Brussel huizen vele illegale vluchtelingen in kraakpanden en halve krotten. Gelukkig is de Belgische gezondheidszorg in staat in elk geval medische hulp te verlenen aan aanstaande moeders. Daarbuiten hoeven deze nergens op te rekenen. Er wordt veel gebedeld of zwart gewerkt, met altijd het risico opgepakt en uitgezet te worden. Er is geen verwarming in zulke panden, hooguit een elektrisch kacheltje ’s winters. Regelmatig valt de stroom uit omdat iedereen wel zo’n kacheltje heeft en de stroomtoevoer onvoldoende is. Het is er lawaaierig en vol en vies. Waarom hulpverleners of de vrouwen, waaronder vele alleenstaanden, zelf de smerige toiletten niet eens aanpakken, begrijp ik niet. Vroedvrouwen, gynaecologen, maatschappelijk werkers en verpleegkundigen staan voor moeder en kind paraat. Gaan op bezoek bij deze vrouwen die om welke reden dan ook niet op het spreekuur verschijnen of juist bevallen zijn. Ik richt me op deze hulpverlenende vrouwen. Mannínnen zijn het!
Geplaatst in de categorie: actualiteit