Mijmeringen van Verval
De DOOD, wie denkt er over na?
Wie durft er zonder voorbedachte rade over na te denken?
Wie er niet over nadenkt, denkt blijkbaar impliciet dat ie onsterfelijk is. Maar ook degenen die denken dat ze onsterfelijk zijn, zullen er eens aan moeten geloven.
Geconfronteerd met de langzame, geleidelijke aftakeling, of milder gezegd de afname, de vermindering, de grijze haren, de rimpels, de tekenen van verval, het middagdutje, de reminiscenties van glorieuze tijden, de kaalslag onder leeftijdgenoten, oude vrienden, jarenlang vergeten schoolkameraden, boezemkompanen.. moet toch de onvermijdelijkheid op een bepaald moment tot ons schemerige schedeldak doorsijpelen, als een gestage waterdruppel die een steen uitholt.
Dan gaan we de overlijdensadvertenties lezen.
Die en die is ook overleden, wist je dat?
Mensen wier namen tot de vaste canon zijn gaan behoren; handelswaar en merktekens in het medialandschap van de Trumanshow die hedendaags Holland heet.
Hoe is het met Martine? O, het gaat een stuk beter!
Wat is die Freek oud geworden, zeg! Was bijna een dubbelganger van zijn eigen parodie.
En die André, altijd een kwajongen gebleven.
Oudere mensen voor de tv. Op de tv.
Farce Majeure. Ted de Braak. Mies Bouwman.
Niks mis mee, maar je ziet 't. Je kunt er absoluut niet omheen. Op omroep Max. Op DWDD. Bij Pauw. Nog even de opflakkering van lang vervlogen elan en faam.
Wie is dat, zegt de twitterende jongere. Bob Dylan? Nooit van gehoord. Het antwoord verwaait in de avondbries die opsteekt en die de eikeltjes van de bomen in het plantsoen laat neerregenen.
Herfst. Sterf-h. H voor de mens (human).
Het vuur-seizoen, waarin alle vruchten worden afgestoten en waarin de zonnecellen van de bladeren verroesten, verschrompelen, verdrogen, afvallen en tot humus vergaan.
Niemand kan zeggen dat de heraut, de slijt van de tijd, niet waarschuwt.
Dat de rimpels van het gezicht in de spiegel het craquelé is van de verweerde zilverlaag aan de achterkant.
Tenzij iemand zomaar uit het volle bruisende leven wordt weggerukt, weggeplukt als een lelie uit de tuin, geknipt uit het denkbeeldige tapijt van samengeknoopte mensenlevens.
The fabric of society.
De gladgeplamuurde gezichten en de opgespoten jeugdigheid van lang vergane souplesse herinneren ons door hun onnatuurlijkheid deste nadrukkelijker aan de eens vanzelfsprekend stromende creativiteit die de jeugd ten deel viel.
Onze meedogenloze opmerkzaamheid laat zich niet misleiden door de maskers van tijdelijke opleving, die een uitgedroogd en afgemat karkas bedekken van wanhopig naar de bron van eeuwige jeugd uitreikende zielen.
Wat staat ons te wachten? Welke kracht, welke macht, onmetelijk wijzer en lachwekkend grootser dan wijzelf zal ons meevoeren? Naar waar? Zal ons afvoeren? Naar waar? Welke criteria zal het hanteren? Was goed zijn goed genoeg? Was ons best doen het beste wat we konden doen? Vol-doende?
Worden de zonden, de tekortkomingen, de onverschilligheden, de gloriedagen, de toevallige of met grote inspanning bereikte verworvenheden, het altruïsme en het egoïsme, op de beide schalen van de uiteindelijke balans tegen elkaar afgewogen?
Hoe zal de score uitpakken?
Hebben we deze onderzonse en bovenmaanse wereld, deze mogelijke prelude van onze reis, onze onmetelijke en oneindige reis door het Heelal, het Multiversum, het multidimensionale energieveld, waarin wij onze tijdelijke aardse lichaamsvorm betrekken en weer achterlaten, helpen verlichten met een kaarsvlammetje optimisme? Kunnen optillen met een paar gram menselijkheid? Kunnen opwarmen met enkele graden inzicht?
Kunnen bufferen met wat centiliters wijsheid om de zuurgraad te verminderen?
De gemiddelde (een-en-)twintigste eeuwse mens is een onvergeeflijke verschraling en vervlakking overkomen die ik toeschrijf aan de systematische en weloverwogen verbanning uit de 'geestelijke' wereld (die van ons mentaal cogiteren) van de verticale omnipresente vector, die ons mensen voortdurend wil doen beseffen dat de consideraties waar we ons dagelijks zo vreselijk druk over kunnen maken, volkomen futiel zijn in de hierboven genoemde grote context..
Geplaatst in de categorie: psychologie
Sterven
147
Geef je reactie op deze inzending:
Hoewel liedteksten en voetbalherinneringen vermakelijke en onschuldige vormen van verstrooiing zijn, zou het jammer zijn voor al je latente talenten om verstoken te blijven van al die heerlijkheden die je te wachten staan wanneer je de finesses van het potentieel magische mensenleven aan je zintuigen en hersencellen voorbij zou laten gaan..
De winter is het seizoen van 'de dood', stilte, rust, winterslaap, contemplatie, om vervolgens weer uit te monden in een nieuwe lente.
De dood is, zoals de seizoenen ons tonen, niet meer en niet minder dan een transformatieproces die uitmondt in een ander, nieuw leven.
'Just remember in the winter
far beneath the bitter snow
lies the seed
that with the sun's love
in the spring
becomes the rose'
(The Rose, Bette Midler)
Ik zie het regelmatig voorbij komen op deze site. Er wordt in het begin een, in mijn ogen, niet bestaand probleem of fenomeen beschreven (gecreëerd) en vanuit dat veronderstelde kader wordt breedvoerig verder gefilosofeerd. Is dat erg? Welnee. Aanschouw de mens! Als leesvoer vaak best te pruimen al zou bij jouw schrijfsels Piet Ris eens langs moeten komen om het een en ander in een begrijpelijker daglicht te stellen. Dat geldt natuurlijk niet voor de erudiete lezers maar ik struikel nogal eens over de “moeilijke” woorden. Erg? Welnee. Dan googel ik het woord en hoop ik het in het goede verband te kunnen steken. Zo leer ik nog eens wat.
Aan het eind van je betoog volgt de genadeklap. Wederom, aanschouw de mens: Verschraling , vervlakking veroorzaakt door een weloverwogen verbanning uit de “geestelijke” wereld. Maar gelukkig zie je in je laatste zin het licht en onderstreep je, relativerend hoop ik, de futiliteit van ook je eigen inspanningen. Dat stelt me dan weer gerust. Er is hoop Ton.