Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bekrompenheid

Meestal probeer ik mij te beperken in mijn mening. Het liefst kijk ik gefundeerd tegen het leven aan, zonder vooringenomen uitspraken of gedachtes. Dat is niet altijd makkelijk. Het lijkt erop alsof de medemens er regelmatig zijn best op doet om met kracht een stereotypering te zijn. Ik merk dan met terugwerkende kracht, dat ik met recht mijn mening klaar had mogen hebben. Dat voelt alsof we als mensheid de verkeerde kant opgaan. En ik denk dat ik er alleen invloed op heb door mijn eigen leven vorm te geven zoals ik hierboven beschrijf.

Niet geheel toevallig ontstond deze gedacht bij mij, toen een buurman me ineens kort groette en voorbij liep. Het was meer een man uit de buurt, dus niet direct naast mij wonend. Een 'buurtman' dus eigenlijk. Wat stom dat we dat woord niet gebruiken in onze hedendaagse taal.

Deze buurtman was niet vies van een praatje. Als ik hem tegenkwam praatte hij honderduit over van alles en nog wat. Hij was met name graag bezig over zijn vrouw. Hij mocht niet weg van haar en hij zat onder de plak. Nee, het was allemaal niet al te prettig wat er in zijn relatie gebeurde. Ik mompelde meestal wat terug in de hoek van de objectiviteit. Ik probeerde namelijk de vrouw objectief te blijven bekijken. Labeltjes plakken op mensen is tegen mijn principes. Daarvoor zijn wij allemaal te uniek. Daar blijf ik in geloven.

Buiten dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven, vind ik wel dat andere mensen dat ook voor hun leven zijn. Je kunt het leven kneden en vormgeven zoals je wilt. Elke dag kun je er richting aan geven. Door ons besef van bestaan kunnen wij ook werkelijk veranderen uit onszelf. Het is niet altijd makkelijk. Er zijn hoekjes in het leven die duister of pijnlijk zijn. Dat is te overwinnen. En het leven wordt rijker en krachtiger.

Maar goed.

U zult nu wel met de vraag zitten, waarom mijn buurtman mij zomaar voorbij liep? Een moeizaam 'Hallo' ergens tussen ons in. En daar begint het probleem. Want om dit tafereel te ontrafelen moet ik waarschijnlijk in het hoofd van deze man gaan zitten. Bedenken wat hij gehoord en gezien heeft over mij. Of misschien nog erger, mijn gezin.

Maar daar komt mijn aversie om vooringenomen te zijn om de hoek. Alle ditjes of datjes aflopen en elke situatie uitpluizen, waarom iemand zich ineens anders tegen mij gedraagt, dat doe ik niet. Natuurlijk ga ik altijd bij mijzelf te rade. Gelukkig ben ik er zeker van, dat er door mijn toedoen niets kan zijn veranderd aan onze 'buurtrelatie'. Het vervelende van heel deze situatie is, dat ik met een gevoel bleef zitten. Een gevoel dat ik wilde gaan plakken op deze man. Een gevoel van bekrompenheid. Maar gelukkig is dat tegen mijn principes.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 30 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: vriendschap

2.8 met 5 stemmen 553



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)