Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Toen

Het is eigenlijk best leuk. Ik weet een beetje hoe journalisten denken. Ik heb namelijk anderhalf jaar Journalistiek gestudeerd. Althans, dat zou de intentie moeten zijn geweest, toen ik de opleiding begon. Maar het liep anders.

We hebben het over de tijd waarin de Millenniumwisseling plaats vond. De tijd waarin paniek over crashende computers heerste. Een Milleniumbug. En dan ging het met name over de computers van bedrijven. Veel mensen hadden wel een computer, maar zonder internet. In het schoolgebouw tijdens mijn opleiding zat ik wel achter een computer met internet. Trots als ik was, had ik ook een hotmail account aangemaakt. Net als de student naast me. Wat je er mee moest was me volkomen onduidelijk. De medestudent legde me uit dat ik zijn e-mailadres kon invullen. En dan een berichtje kon sturen. Dat deed ik en een kwartier later zag ik die op zijn scherm staan. We hadden geen idee dat dit in de toekomst ons leven zou beheersen.

Als ik in de ochtend het gebouw binnen liep, kwam ik in een hal uit. Als je de verte inkeek, zag je een wazige mist. Ergens kon je een soort van Aula waarnemen. Journalisten zijn rokers weet u. Als ketters. En vrijwel alle docenten rookten ook. In het gebouw. Ik was geloof ik de enige die niet rookte. Wie niet rookte begon wel, maar koppijn en angst voor ziektes hebben me altijd weerhouden. Van meeroken had ik geen benul.

De opleiding die ik volgde in Tilburg trok veel Limburgers en Rotterdammers. Het was een perfecte mix, van links georiënteerde jong volwassenen, die elke avonden discussieerden over de boeken van Giphart en Zwagerman. Het waren onze Mulisch en Claus van die tijd. Verder veranderde de wereld door mijn eerste mobiele telefoon. Erg mobiel was hij nog niet. Ik had een 'Bosch'. Een vierkant ding dat ik met veel moeite in mijn broekzak kreeg gepropt. De antenne pijnlijk tegen mijn heup.

Ik had een stel goede vrienden in die tijd. Enkelen beschouw ik nog steeds zo. Eén van hen, die ik eigenlijk niet meer spreek, was een Limburgse jongen. We werden elke dag weerbarstig aangetrokken door het tafelvoetbal. Hij speelde competitie in Limburg. En ik werd ieder gespijbeld lesuur beter. Meestal begonnen we de eerste twee college uren achter het tafelvoetbal. Om een uur of tien of elf werden we dan vergezeld door de andere vrienden. Ik denk een groep van 15 studenten begaf zich rond half twaalf in de ochtend eensgezind naar de kroeg. Dat gebeurde drie of vier keer per week. We vonden elkaar in de aversie tegen het 'moeten'. De wereldveranderingen die besproken moesten worden, de muziek, de politiek, kunst, filosofie en natuur. Het diploma is er nooit gekomen. Maar het is één van de mooiste periodes uit mijn leven geweest tot nu toe.

Eén van deze vrienden sprak ik afgelopen week ook. We zijn ouder. We zijn iets veranderd. Maar we zijn ook nog hetzelfde. En ik vermoed dat de journalisten die hun opleiding wel afmaakten, toch ergens uit hetzelfde hout gesneden waren als wij. De berichtgeving over Donald Trump deed me daaraan denken. De nerveusiteit in de berichtgeving deed me denken aan de opkomst van Pim Fortuyn in ons eigen land in die periode. Ik verplaatste me in mezelf als journalist. Natuurlijk dit was wereldnieuws. Dat is een nieuwe President van de Verenigde Staten altijd. Maar ik proefde door alle neutrale berichtgeving heen een soort massaal links protest uit mijn studententijd. En ineens voelde ik dat dit me terugbracht naar toen. Met dank aan Donald Trump.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 13 november 2016


Geplaatst in de categorie: overig

3.5 met 6 stemmen 275



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
13 november 2016
Graag gelezen en jammer dat je niet verder ging, je was een prima verslaggever geweest...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)