Niet voor de Banghartigen
Deze wereld, waarin we door een bizarre wending van het noodlot zijn terechtgekomen, en waarin we ons tot niet geringe verbazing van onszelf en iedereen om ons heen bevinden, of we het willen of niet, of we het leuk vinden of niet, en waarin we, koste wat het kost, onze weg moeten zien te vinden, door schade en schande, door goede en minder goede tijden, twijfelend, zelfverzekerd, terneergeslagen, triomfantelijk, met al onze ideeën, opvattingen, overtuigingen, goeie bedoelingen, luiheden en opborrelende initiatieven, vriendschappen, ruzies, kleerscheuren, meningen, stommiteiten, lusten, vrijgevigheden, kennis, liefdes, communicatiestoornissen, enzovoorts, oneindige rariteiten, idiosyncrasieën, allergieën, geen van alle door enige Nobelprijswinnaar of columnist te bevatten, deze wereld is nog vele malen mysterieuzer dan we ons in de diepste dieptes van ons voorstellingsvermogen kunnen bedenken.
Laatst liep ik na sluitingstijd in het bos. Daar wonen de wilde zwijnen. In troepen, in groepen. Hele gezinnen, families, stammen. Ze struinen zonder enige restrictie door de struiken, wetteloos, in het bevrijdende donker van de ruige natuur. Wroeten in de grond. Zoeken naar wortels of truffels of knollen. Alles wat eetbaar is. Geen tandenpoetsen. Niet eerst zandvrij spoelen onder de stromende kraan. Nee, vreten wat je kan. Wat er is. Wie weet wat ze beweegt? Een donkere kracht, een aardse invloed, een oergevoel, een instinct, een zwijnendrang..
Waarom ik dit schrijf? Omdat ik me realiseer dat wij mensen, anders dan de hele natuurlijke wereld om ons heen, een enorme identiteitscrisis hebben.
Een zwijn weet precies wat ie moet doen, waar ie moet wezen, waar niet, wat het is om een zwijn te zijn.
Maar een mens?
Het lijkt alsof de mens aan een collectief geheugenverlies lijdt.
Vergeten is wat ie hier in godsnaam komt doen. Ook degenen die het hardst roepen dat dit niet zo is, dat ze precies weten wat ze doen, ook die.
Als je 'snachts alleen op de Veluwe loopt, in het licht van de supermaan, dan besef je dat wij mensen geen flauw benul hebben van het ondoorgrondelijke mysterie van de wereld.
En dat we daarop maar allerlei dingen hebben bedacht om ons af te zonderen, ons te isoleren van die onbeheersbare, niet aan onze wil en wapens te onderwerpen oerkracht.
Dat we ons uiterste best doen om een op allerlei fantasieën gebaseerde samenleving in stand te houden omdat we doodsbang zijn dat als we dat niet doen het allemaal nog veel erger zal zijn of worden.
Maar wordt het niet eens tijd dat we gaan uitzoeken waarom we hier eigenlijk zijn?
En wat we hier eigenlijk te doen hebben?
Of is het daar al te laat voor..?
Geplaatst in de categorie: wereld
Hetzelfde geldt voor je hond. Die praat terug. Maar jij begrijpt het lieve dier niet. Omdat jij haar taal niet spreekt. En zij begrijpt jou veel beter dan jij denkt. Echt niet alleen de woorden die jij haar geleerd hebt. Ze weet al wat jij denkt, voelt, wilt, nog voordat je het gezegd hebt. Slim hè?
Als je wilt weten hoe ze dat doet, zie:
www.youtube.com/watch?v=Q65aJNkpKfc&t=624s
(Spatie tussen die laatste 4 en s weghalen om link te laten werken.)
Natuurlijk maakt een dier ook wel afwegingen als ie bv. een prooi wil vangen. Deze afwegingen worden echter in een split-second gemaakt en zijn meer intuïtief en gebaseerd op vroegere ervaringen waardoor een bepaald gedragspatroon ingesleten raakt. Ze gaan er niet eens rustig voor zitten om bv. in groepsoverleg te overwegen, na alle voor- en nadelen over de te volgen strategie te hebben afgevinkt, hoe ze het precies gaan aanpakken.
Ik “praat” regelmatig met “onze” hond trouwens maar ze zegt niet zoveel terug. Ze begrijpt echter wel behoorlijk veel. Haar woordenschat is aardig groot. Het is jammer dat haar stembanden niet zo zijn ingericht dat ze de woorden ook kan laten horen. Zou een interessant gesprek kunnen worden. Ze heeft dus wel het vermogen om woorden te onderscheiden maar niet om ze als klank voort te brengen. Het zegt echter weinig over haar vermogen tot “redeneren”. Het is meer het koppelen van een bepaald gedrag aan een bepaald woord door herhaling en oefening.
Je laatste zin vind ik interessant. “De mens is de enige soort die zijn eigen wereld vernietigt”. Ik zeg dan op mijn beurt: “De mens is de enige soort die zijn eigen wereld “kan” vernietigen”. En ja dan zijn we weer bij af. Dieren hebben niet het vermogen(besef) om zich met de vernietiging van de wereld bezig te houden. Ze zijn de wereld.
www.youtube.com/watch?v=gvwHHMEDdT0
Met meneer of mevrouw Weter ben ik het overigens niet eens in zijn of haar veronderstelling dat dieren zich geen dingen zouden beseffen. Het bekende geheugen van de olifant, die in een raak reclamespotje afrekent met zijn pester uit het verleden, is daar een aardig voorbeeld van. En nee, dat komt niet alleen in reclames voor, en ook niet alleen bij olifanten.
Maar de mens denkt altijd weer boven de andere planeetbewoners verheven te zijn, qua denken. Terwijl het erop lijkt dat de mens inmiddels zo'n beetje de enige soort op aarde is, die niet nadenkt. Of misschien juist teveel nadenkt, en daarmee datgene wat echt belangrijk is, volledig over het hoofd ziet.
Je column deed me denken aan iets wat ik zelf ooit schreef op aanverwante gedichtensite:
De natuur weet altijd haar gang te gaan
Daar kunnen wij veel van leren
Het gras groeit, vindt vanzelf haar baan
Dat laat zich niet keren
De vogeltjes gaan niet op cursus
Om hun lied te zingen
Het roodborstje en ook de mus
Ze doen gewoon hun dingen
Het egeltje zwerft 's nachts door de tuin
Slaapt in bij ochtendgloren
Het pruimenboompje wuift met de kruin
Want zo is het geboren
Konden wij elkaar maar laten
Zoals de natuur dat doet
In plaats van al het meten in maten
Van dit is wel en dat is niet goed
De bramen groeien gewoon hier en daar
Geeft niet wat iemand ervan vindt
De slakken hebben overal hun huisje klaar
En gaan hun gangetje over het grind
De enige die niet gewoon zijn ding doet
En zich ver boven iedereen voelt verheven
Is de mens die altijd vanalles maar moet
Zonder zichzelf rust te geven
- uit Herfstgedachten, 08-10-2008
www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/143826.html
En voor wie niet snapt welk punt ik maken wil; misschien kan de prachtige zangeres in onderstaande video het je dan vertellen, in een van de meest wijze liedjes ooit geschreven - luister eens goed naar de tekst - waarin ons als mensen een confronterende spiegel voorgehouden wordt:
www.youtube.com/watch?v=H8UIfeFkdsA
Wat meer leven in het nu, het er gewoon 'zijn' (to be or not to be) zoals inderdaad ook de wijze dieren doen, daar worden inmiddels vele boeken over geschreven. Omdat we dit als mens in onze overgerationaliseerde carriëremaatschappij zijn kwijtgeraakt.
En mensen en dieren zijn erg verschillend van elkaar. Hoe je die verschillen ziet? Welnu door het bos in te gaan en het gedrag van wilde zwijnen in een filosofisch malletje te stoppen. Of varkens te bestuderen die zonder nachtmerries of aarzelingen in modder wroeten en van alles schransen. Tja, op zich schokkende details. Maar geen echt nieuws. Net zo min als de constatering dat de mens lijdt aan 'collectief geheugenverlies'.
Al met al zocht ik in deze tekst naar een opvallende of eigenzinnige invalshoek of knellende vraag. Bij Ton bekruipt mij- mogelijk ten onrechte- het gevoel, dat hij met een luid uitgevoerde Bachcantate een oeroud volkswijsje poogt te overstemmen. Maar de bezorgdheid van Ton over dit tranendal en die rare schepselen die daar maar aanklooien, is herkenbaar en roerend. En ik bedoel dit zeker niet ironisch.