Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De Geur van Haat

De Publieke Opinie
(de geur van wraak)

Er bestaat in de kringen van esoterisch onderlegde mensen (waartoe ik behoor) een concept, een interpretatie van de collectieve gedragingen van het mensenvolk, dat een verklaring geeft voor het observeerbare kuddegedrag dat zorgt voor het verschijnsel van de communis opinio.

Hoewel kuddegedrag in de cirkels van de psychologische wetenschap wordt uitgelegd aan de hand van vele uiteenlopende theorieën, geformuleerd door mensen als Freud, Jung, Perls, Adler, Reich (in mindere mate), Laing, Rogers, Piaget en al die anderen, verschilt de esoterische benaderingswijze fundamenteel van de door het wetenschappelijke bolwerk zorgvuldig bewaakte kaders.

Dit kader, dat zoals gezegd zorgvuldig wordt bewaakt door de staats-erkende en overheids-gesubsidieerde poortwachters als wetenschappelijke tijdschriften, beurzen, aanstellingen en prijzen, is gebaseerd op het paradigma van de materiële, fysiek volgbare en met instrumenten meetbare afdeling van de werkelijkheid waar we ons in bevinden.

De esoterische interpretatie van dezelfde fenomenen in dezelfde werkelijkheid (hier: kuddegedrag) gebruikt andere kaders dan de fysieke, materialistische uitgangspunten. Ze neemt in beschouwing fijnere, vluchtiger, subtielere, niet makkelijk door instrumenten meetbare ‘mechanismes’ of modi operandi.

Het was Carl Gustav Jung die de eeuwenoude opvattingen van de esoterische ‘scholen’ nog het dichtst nabij kwam met zijn theorieën of intuïtieve opvattingen van o.a. het collectief onderbewuste.

Deze overweging ging in mijn peinzende cognitieve systeem om, toen ik me afvroeg of het (nog) mogelijk zou zijn de enorme copieuze maaltijd aan elektromagnetische krachten (de collectieve publieke opinie), te neutraliseren of het hoofd te bieden, die in de korte tijd van 28 dagen is bereid en opgediend door de kwaadaardig vooringenomen, want gekrenkte, (voornamelijk) Amerikaanse internationale media.
Een overvloedig diner dus, dat klakkeloos en met smaak (want wie versmaadt een gratis maaltje) wordt geslikt, herkauwd en opgewarmd geserveerd door de papegaaien van onze eigen nationale pers in onze plaatselijke ether.

Ik kan me niet heugen ooit, in mijn 64 jarige bestaan, getuige te zijn geweest van een internationale volksbeweging met een sterker collectief negatief sentiment, met een intenser collectieve haat, met een furieuzere woede, met een meer bloeddorstige, tot mentale steniging bereid zijnde intentie en intensiteit, dan die ik nu waarneem jegens de nieuwe – wiens naam niet genoemd mag worden - van de VS.

Het is misschien daarom dat mijn gedachten zoeken naar een ander kader, een subtieler mechanisme, dan het gevestigde psychologische paradigma, om dit “unpresidented” (mijn eigen nieuwspraak) fenomeen te willen verklaren. Zelfs tot voor kort door mij als tamelijk redelijk denkende mensen beschouwde kennissen vallen ten prooi aan deze golf van afkeuring en onbegrip die door de wereld rolt.

Wat nu? Ik voel voor de man. Ik begrijp ‘m. Ben ik z’n enige vriend? Niet eens vriend, daar ken ik ‘m niet goed genoeg voor. Oké, hij heeft veel geld verzameld. Okay hij tuit z’n lippen wat al te uitdrukkelijk. O.K. hij is getrouwd met een fotomodel die vele jaren jonger is. All right, hij zegt wat te vaak fantastic en phenomenal en (weinig) andere superlatieven (zoals Amerikanen nu eenmaal doen). Fine, hij is geen smooth operator zoals Barry.

Maar bij dat soort uiterlijkheden en zelfs bij bepaalde (beweerde) karaktertrekken (zoals in de geruchten over de escapades van o.a. JFK en Bill) konden ‘we’ ons vroeger nog wel neerleggen.
Nu echter zijn ‘we’ duidelijk uit op bloed. En we denken nog dat dat terecht is ook. Wat is er in ons gevaren?
Het is te groot en te irrationeel om van ons af te schuiven als iets waar de ander ‘om heeft gevraagd’.
Het beste teken dat er iets behoorlijk mis is met deze lynch-campagne is wel dat iedereen denkt dat deze voortgalopperende haat gerechtvaardigd zou zijn.

Het heeft de schroeiende geur van haat, wraak en revanche.

Ben ik de enige die het ruikt?

Schrijver: Ton Hettema, 18 februari 2017


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.5 met 4 stemmen 176



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Bet Weter
Datum:
18 februari 2017
Het voordeel van een esoterische omgeving is dat er in tegenstelling tot de ”normale” wereld geen kaders zijn. Op die manier kan men onbekommerd ronddolen in zijn eigen ongedefinieerde universum zonder grenzen. Daar kaders ontbreken is enige vorm van toetsing onmogelijk hetgeen een vrijbrief betekent voor “ins blaue hinein” redeneren en ook geeft het blijkbaar de mogelijkheid om haatgeuren te detecteren. Met “plezier” gelezen.
Naam:
Karel Jong
Datum:
18 februari 2017
Deze vorm van verbaal huilebalken, verpakt in slingerende woordenbreiwerken, analyseren is een te tijdrovende uitdaging. Dan maar even leunen op de vorm. Dus: vanuit mijn esoterische basis en via een ander psychologisch paradigma, verbleef ik een paar minuutjes peinzend in mijn cognitieve systeem met denkers als Heidegger, Langeveldt, Foucault, Spinoza en Erasmus, en kwam ik tot een afwijkende communis opinio, gelardeerd met kleurrijke aspecten als meetbare 'mechanismes' en andere modus operandi, welke zich kenmerkt door spirituele, paradoxale controverses tussen gewone mensentaal en etaleren van kennis, waar ook voor pragmatische ingestelde hyperindividuele medemensen niet veel mis mee is, tenzij de intellectuele en door het wetenschappelijk bolwerk bewaakte kaders door de mazen van ons verfijnde esoterische blikveld glippen. Met andere woorden: deze tranentrekker van Hettema is lekker provocerend. Maar er zit beslist een luchtje aan.
Naam:
Tammo G.
Datum:
18 februari 2017
Geen woede is het, die meelevende burgers ervaren, maar bezorgdheid dat ze in het Witte Huis een man aan het werk zien gaan die zijn eigen IK principieel stelt boven het welzijn van miljoenen anderen.
O.a. door anderen te dissen (Mevr. Clinton, de Mexicanen, vrouwen, de mohammedanen, de eigen rechters etc.), door irrationele uitspraken over het milieu en door het verzamelen van mensen om zich heen die het gedachtegoed van de vrije wereld geen goed lijken te doen.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
18 februari 2017
Ik ruik het ook en er is geen houden aan, de op hol geslagen, ontevreden, slecht in hun vel zittende, a-spirituele, verblinde, hoogst negatief projecterende, oud zeer in zichzelf willen vereffenende, zondebok zoekende, primitief afreagerende, nazi-achtige kuddedieren rukken losgeslagen en chaos creërend op. Trump is slechts de spiegel van hun eigen onverwerkte trauma's en vreselijk bloeddorstige afweermechanismen. Bijna niemand heeft meer echt het lef om naar binnen te kijken, om de innerlijke weg tot ware verlichting te gaan, omdat die te lang duurt en vol gevaren en duistere, teleurstellende confrontaties zit, volgens de moderne, ongeduldige, hapklaarinformatieverkrijgende, stoïcijnse buitenkantmens.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)