De Geur van Haat
De Publieke Opinie
(de geur van wraak)
Er bestaat in de kringen van esoterisch onderlegde mensen (waartoe ik behoor) een concept, een interpretatie van de collectieve gedragingen van het mensenvolk, dat een verklaring geeft voor het observeerbare kuddegedrag dat zorgt voor het verschijnsel van de communis opinio.
Hoewel kuddegedrag in de cirkels van de psychologische wetenschap wordt uitgelegd aan de hand van vele uiteenlopende theorieën, geformuleerd door mensen als Freud, Jung, Perls, Adler, Reich (in mindere mate), Laing, Rogers, Piaget en al die anderen, verschilt de esoterische benaderingswijze fundamenteel van de door het wetenschappelijke bolwerk zorgvuldig bewaakte kaders.
Dit kader, dat zoals gezegd zorgvuldig wordt bewaakt door de staats-erkende en overheids-gesubsidieerde poortwachters als wetenschappelijke tijdschriften, beurzen, aanstellingen en prijzen, is gebaseerd op het paradigma van de materiële, fysiek volgbare en met instrumenten meetbare afdeling van de werkelijkheid waar we ons in bevinden.
De esoterische interpretatie van dezelfde fenomenen in dezelfde werkelijkheid (hier: kuddegedrag) gebruikt andere kaders dan de fysieke, materialistische uitgangspunten. Ze neemt in beschouwing fijnere, vluchtiger, subtielere, niet makkelijk door instrumenten meetbare ‘mechanismes’ of modi operandi.
Het was Carl Gustav Jung die de eeuwenoude opvattingen van de esoterische ‘scholen’ nog het dichtst nabij kwam met zijn theorieën of intuïtieve opvattingen van o.a. het collectief onderbewuste.
Deze overweging ging in mijn peinzende cognitieve systeem om, toen ik me afvroeg of het (nog) mogelijk zou zijn de enorme copieuze maaltijd aan elektromagnetische krachten (de collectieve publieke opinie), te neutraliseren of het hoofd te bieden, die in de korte tijd van 28 dagen is bereid en opgediend door de kwaadaardig vooringenomen, want gekrenkte, (voornamelijk) Amerikaanse internationale media.
Een overvloedig diner dus, dat klakkeloos en met smaak (want wie versmaadt een gratis maaltje) wordt geslikt, herkauwd en opgewarmd geserveerd door de papegaaien van onze eigen nationale pers in onze plaatselijke ether.
Ik kan me niet heugen ooit, in mijn 64 jarige bestaan, getuige te zijn geweest van een internationale volksbeweging met een sterker collectief negatief sentiment, met een intenser collectieve haat, met een furieuzere woede, met een meer bloeddorstige, tot mentale steniging bereid zijnde intentie en intensiteit, dan die ik nu waarneem jegens de nieuwe – wiens naam niet genoemd mag worden - van de VS.
Het is misschien daarom dat mijn gedachten zoeken naar een ander kader, een subtieler mechanisme, dan het gevestigde psychologische paradigma, om dit “unpresidented” (mijn eigen nieuwspraak) fenomeen te willen verklaren. Zelfs tot voor kort door mij als tamelijk redelijk denkende mensen beschouwde kennissen vallen ten prooi aan deze golf van afkeuring en onbegrip die door de wereld rolt.
Wat nu? Ik voel voor de man. Ik begrijp ‘m. Ben ik z’n enige vriend? Niet eens vriend, daar ken ik ‘m niet goed genoeg voor. Oké, hij heeft veel geld verzameld. Okay hij tuit z’n lippen wat al te uitdrukkelijk. O.K. hij is getrouwd met een fotomodel die vele jaren jonger is. All right, hij zegt wat te vaak fantastic en phenomenal en (weinig) andere superlatieven (zoals Amerikanen nu eenmaal doen). Fine, hij is geen smooth operator zoals Barry.
Maar bij dat soort uiterlijkheden en zelfs bij bepaalde (beweerde) karaktertrekken (zoals in de geruchten over de escapades van o.a. JFK en Bill) konden ‘we’ ons vroeger nog wel neerleggen.
Nu echter zijn ‘we’ duidelijk uit op bloed. En we denken nog dat dat terecht is ook. Wat is er in ons gevaren?
Het is te groot en te irrationeel om van ons af te schuiven als iets waar de ander ‘om heeft gevraagd’.
Het beste teken dat er iets behoorlijk mis is met deze lynch-campagne is wel dat iedereen denkt dat deze voortgalopperende haat gerechtvaardigd zou zijn.
Het heeft de schroeiende geur van haat, wraak en revanche.
Ben ik de enige die het ruikt?
Geplaatst in de categorie: actualiteit
O.a. door anderen te dissen (Mevr. Clinton, de Mexicanen, vrouwen, de mohammedanen, de eigen rechters etc.), door irrationele uitspraken over het milieu en door het verzamelen van mensen om zich heen die het gedachtegoed van de vrije wereld geen goed lijken te doen.