Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

117

Het was 29 november 1899 toen Emma Morano in Italië werd geboren. En gisteren overleed zij. Ze was de laatste 19e eeuwse levende persoon op aarde. Ze werd 117 jaar oud. Dat zou in mijn geval betekenen dat ik tot 2094 zou leven. Aan de ene kant lijkt dat makkelijk haalbaar, aan de andere lijkt het ver weg.

Het is ook maar een getal.

Het was de ook al overleden Prince, die het nummer 1999 in 1982 opnam. Een ver van zijn bed show, toen hij de tekst schreef. En ik herinner me als de dag van gisteren, dat ik op het nummer heb staan dansen, na de jaarwisseling van 1998 naar 1999. Soms lijkt tijd gewoon meer dan een getal. Maar een verzameling cijfers die iets uitstralen.
Woorden hebben dat veel minder omdat ze betekenis bezitten. De samenstelling van zo’n woord ‘lezen’ we niet, maar die van de getallen dus wel. Of het er gek of krachtig uitziet, dat realiseren we ons niet. Met getallen doen we dat wel.

Mevrouw Morano overleed in haar leunstoel. Het verhaal gaat dat ze in de jaren ‘90 de leunstoel niet meer uit wilde. Waarom ze dat niet wilde is onduidelijk, maar koppigheid maakt dus waarschijnlijk oud. Ze had 25 jaar geleden, op haar 92e, vast niet gedacht dat ze nog zo lang in die stoel zou zitten. Ik mag hopen dat het meubelstuk het museum in gaat.

De leunstoel.

Twee andere tips voor oud worden van de overleden vrouw kwamen ook mee met het overlijdensbericht. Ze at elke dag rauwe eieren. En ze was alleen. Dat moet haar, naar eigen zeggen, ook zo oud gemaakt hebben. En daar kan ik me iets bij voorstellen. Het is eenzaam, maar weinig stressvol om alleen oud te worden.

Toch vind ik het met terugwerkende kracht heel knap, maar ook treurig. Want toen ze 103 was, zat ze al jaren in die leunstoel. Het ene na het andere rauwe ei weg te werken. En te denken aan de periode dat ze werd mishandeld door haar man. Want helaas werd dat feit ook bekend. Het zal dus niet altijd leuk zijn geweest in die stoel. Misschien is ze op bepaalde leeftijd wel bewust aan die eieren begonnen. Om goed ziek te worden en zo euthanasie te kunnen plegen. Wat dus niet gebeurde.

Het intrigeert me.

Ik beeld me in, dat ik haar kamer in mag. Oog in oog met de leunstoel voel ik lichte spanning. En ik droom door, dat ik mag gaan zitten op de stoel. Heel voorzichtig neem ik plaats. Ik kijk om me heen en luister. De tikkende klok ontbreekt, want de tijd staat hier stil. En misschien was mevrouw Morano inmiddels ook wel doof.

De plekken, waar haar handen over het hout schoven, zijn kaal. Ik leg mijn handen er overheen en voel hoe de stoel de gedaante van de vrouw heeft aangenomen. Als ik op sta, veert er een stukje van de vrouw in mij mee. Ik doe een stap vooruit en draai me om. Ik kijk naar de leunstoel en zeg zacht in de stille kamer: ‘117 jaar.’ Een getal dat ineens voelt als een woord.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 16 april 2017


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.5 met 2 stemmen 4.097



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)