Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Winnen

Ik zat gisteren de Volkskrant te lezen. Er was veel aandacht voor verkiezingsstrijd in Frankrijk. Vier kandidaten die president van het land willen worden. Elke maand ligt er iemand anders op kop. De kranten van de wielergekke natie drukte een grafiek af met racefietsen. Erachter de procenten die elke kandidaat kregen in de peilingen.

Ik ken Frankrijk goed. Ik heb er drie jaar gewoond. Het land dat geteisterd wordt door terrorisme is een prettig land om in te wonen. Op zondagen trekken Fransen eropuit de natuur in. De picknick mand is het symbool van de familie. De overheid regelt zorg, energie en een vangnet voor iedereen die buiten de boot valt. Een aantal van de presidentskandidaten ageert tegen die invloed van de staat. Het zou ouderwets zijn. Ook Europa moet eraan geloven en Marie Le Pen gaat nog een paar stappen verder als Wilders.

Tijdens het lezen van de artikelen over Frankrijk, keek ik tussendoor naar het actuele nieuws op nu.nl. Een bericht trok mijn aandacht: 'Scarponi verongelukt na aanrijding met busje'. In de streek waar ik woonde, trok elk jaar een ander symbool van Frankrijk voorbij: De Tour de France. De overgang van Franse politiek naar wielrennen is een vloeiende. Scarponi moet ik die keren ook voorbij hebben zien rijden.

Ik las dat hij om acht uur in de ochtend was aangereden door een busje, bij een trainingsrondje dat hij net gestart was. Onderaan het bericht een foto. Ik zag hem op zijn handen en knieën in zijn huiskamer voor de televisie zitten. Op de rug zijn twee kinderen met wielershirts van hun vader aan. Een foto die hij op vrijdagavond om acht uur via Twitter deelde. Onwetend dat hij twaalf uur later niet meer zou leven.

Het greep me ineens aan. Ik heb ook kinderen. Ik keek naar de krant die naast me lag. De fietsjes die me net nog intrigeerden, kregen een totaal andere betekenis. Het gaat in het leven niet om winnen. Het gaat om de mensen om je heen, waar je van houdt. Ik keek terug naar de telefoon in mijn hand, waar ik de foto nog zag. Ik realiseerde me ineens dat de vrouw van de wielrenner, de foto waarschijnlijk had gemaakt. Even was het stil in me. Daarna drukte ik mijn telefoon uit en legde mijn krant weg. Ik besefte door dit bericht opnieuw, dat je nu moet genieten van het leven. En niet morgen of straks. Het leven speelt zich af in het heden. Niet in het verleden en niet in de toekomst. Elk moment is er één, om van te genieten. Op die manier bracht de foto me positiviteit. Scarponi had dat gisteravond gelukkig nog gedaan.

Mijn kinderen zaten om me heen. En ik voelde het heden. Mijn hoofd vormde een foto van het moment. Drie jonge levens en het mijne bij elkaar.
'Kom op jongens, we gaan naar de speeltuin!' Zei ik luid, maar nog met een trilling in mijn stem. Een oorverdovend gegil maakte zich los uit hun kelen. Ik leefde verder in het heden.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 23 april 2017


Geplaatst in de categorie: familie

3.5 met 2 stemmen 300



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)