Geheugensteuntje 4. Loyaliteit op de tocht
Om wat gaten in ons collectieve geheugen te dichten:
Wijlen Theo van Gogh noemde bepaalde minderheden een "vijfde colonne" (2001). Die straffe uitspraak werd in 2017 dunnetjes overgedaan door eendagsvlieg en kortebaanpoliticus Jan “Grofbek” Roos. Tijdens de afgelopen verkiezingsstrijd vond een geplande discussie tussen hem en Denk-guru Kuzu helaas nooit plaats. Het onderwerp loyaliteit (aan wie, aan welk land, aan welke overheid) zou zeker aan de orde zijn gekomen. Kuzu beschuldigde Roos van vreemdelingenhaat en Roos vond dat Kuzu het veel te druk had met Erdogan te promoten.
Onder het etiket "Rare Voorvallen" was in mijn geheugen een documentaireserie opgeslagen van het vroegere NOS (tegenwoordig NPS) over de Nederlandse marine. Onder de talloze links op het internet naar dergelijke documentaires, vond ik niet welke ik bedoel. Ik doe intensief aan “fact checking” voordat ik iets beweer, laat staan opschrijf. De “facts” vond ik nu helaas nog niet terug. Misschien herinnert een attente lezer zich die documentaire.
Daarin was een interview met een vrouwelijke commandant van een fregat, een bijzonderheid die het aantal mogelijke documentaires beperkt. Het rare voorval was dit: de commandant van een ander fregat, een van onze grootste en modernste oorlogsschepen, werd eveneens geïnterviewd. Hij bleek van Turkse afkomst. Marinepetje af voor deze hoge vlagofficier, die een bewonderenswaardig staaltje integratie demonstreerde. De interviewster (of een vent met fluwelen stembanden) deed iets, waardoor mijn nekharen overeind gingen staan. Ze vroeg: "Stel dat - in geval van een conflict met Turkije - u met dit oorlogsschip tegenover Turkse oorlogsschepen komt te staan. Wat is dan uw positie?"
"Gatver, zoiets vraag je toch niet", was de gedachte die automatisch in mij opborrelde. (Ik heb ook last van taboes betreffende bepaalde onderwerpen). Die commandant antwoordde aarzelend: "Ik weet het niet… Dat zou mij in een moeilijke positie brengen".
Dit is geen letterlijke weergave, maar in de kern van de zaak was dit wat hij zei. In de inmiddels veranderde wereld, mag je hopen, dat bij een confrontatie de tweede officier in de lijn van commandovoering deze meneer ogenblikkelijk arresteert. Griezelig immers dat daar voor honderden miljoenen aan geavanceerd marinemateriaal met honderden Nederlandse bemanningsleden aan boord vaart. Als de commandant dan nog even moet nadenken wat hij moet doen, dan is hij geen waardige opvolger van Schout-bij-Nacht Karel Doorman. Die viel met doodsverachting in 1942 een oppermachtige Japanse aanvalsvloot aan.
Ten overstaan van het tv-publiek wordt zoiets uitgezonden en… genegeerd. In 1975 waren we even laconiek toen de Pakistaanse meneer Khan onder onze neus atoomgeheimen stal. In 1985 werd hij zelfs achteloos van vervolging verschoond. Daarom was in 2016 het volgende interessant:
Het kamerlid Louis Bontes (inmiddels ex-) is een van die uitgetreden PVV'ers in de Groep Bontes/Van Klaveren. Vóór Denk had je de Groep Kuzu/Öztürk, waarvan de Öztürk-helft tijdens een Kamerdebat over het defensiebudget zich tegen een financiële injectie uitsprak. Hij zag kennelijk de Nederlandse krijgsmacht graag klein en onbeduidend. Bontes plaatste daarom vraagtekens bij Öztürks loyaliteit toen hij vroeg waar die bij hem lag. Bontes is geen toonbeeld van verfijnde omgangsvormen, maar waarom zou - in het kader van nationale veiligheid - het onderwerp loyaliteit taboe zijn? Dus zijn vraag (leuk of niet leuk) over Öztürks loyaliteit was volstrekt legitiem. Niettemin leidde dat tot ordinair over en weer schreeuwen. Dat meneer Öztürk zich op zijn teentjes getrapt voelde, omdat aan zijn loyaliteit leek te worden getwijfeld, is begrijpelijk. Maar voor "zich gekwetst voelen" bestaan geen wettelijke gronden.
Waar niet benoemen toe leidt, bleek wel in mei 1998. Toen deed Pakistan zijn eerste ondergrondse kernproef. Die “islamitische atoombom” kwam er met Nederlandse technologie, gepikt door spion Khan. Noord-Korea volgde even blijgestemd, omdat Khan inmiddels een handeltje begonnen was in Nederlandse nucleaire kennis. Die lankmoedigheid van Nederland gaat gepaard met een naïeve manier van tegen loyaliteit aankijken. Lankmoedig, laconiek of misschien misplaatst loyaal?
Met loyaliteit als topic strijk je ongetwijfeld fatsoensrakkers tegen de haren in. Daarom noem ik nu eerst onvervalste Nederlanders zonder migratieachtergrond. Als zelfs zijn initialen niet worden genoemd in de pers moet het wel heel erg zijn met deze meneer: een 42-jarige ladinginspecteur in de haven van Rotterdam is vandaag opgepakt in verband met de smokkel van tweehonderd kilo cocaïne. Eerder was het Gerrit G., de corrupte Rotterdamse douanier, die miljoenen verdiende met het helpen van cocaïnesmokkelaars. Nog zo'n fraai exemplaar: Mark M, de politiemol uit Weert, die stinkend rijk is geworden met het verraden van geheime informatie aan criminelen. Na Neerlands bloem der natie mag ik hopelijk naar dit heikele onderwerp:
In het kader van het streven naar meer diversiteit bij de politie is het wrang, dat er in de afgelopen jaren opvallend veel dienders van Marokkaanse afkomst werden ontslagen. En strafrechtelijk vervolgd. Hen werd lekken naar de Marokkaanse overheid ten laste gelegd en doorsluizen van informatie naar criminelen. Dat laatste binnen de eigen bevolkingsgroep. Wie zich heeft verdiept in historische en culturele achtergronden kijkt daar niet van op. We blijven herhaaldelijk onze Nederlandse normen en waarden als maat gebruiken bij mensen, die het product zijn van een andere cultuur, die honderden jaren van ons gescheiden bestaat. Daarin heersen andere opvattingen over wat loyaal is. Bij alle Arabische volkeren is de loyaliteit aan eigen stam en geloof veel en veel sterker dan die aan de staat. Zie de animositeit tussen die Arabische staten onderling. Nog overtuigender is de binnenlandse verdeeldheid. Irak, Syrië en Libië demonstreren dat al jaren.
Voordat we zelfingenomen gaan doen over onze beschaving: Angelsaksische zendelingen moesten aan onze Germaanse voorouders zo’n 1300 jaar geleden uitleggen wat barmhartigheid was. Medelijden maakte namelijk geen deel uit van het dagelijks leven… Een van hen, Bonifacius (zo’n rare vreemdeling) werd door xenofobe Friezen doodgeklopt bij Dokkum.
Aversie tegen vreemdelingen? Er is niets nieuws onder ons povere Nederlandse zonnetje….
Wordt vervolgd (Geheugensteuntje 5).
gmail.comGeplaatst in de categorie: politiek
Marine
81
Geef je reactie op deze inzending: