Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Twee minuten stilte

Elk jaar brandt de strijd weer om de betekenis van de twee minuten stilte. Gedenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en zo ja, zijn de Duitsers en NSB-ers dan ook slachtoffers?
Gedenken we niet ook Nederlandse soldaten die in Nederlands Indië omkwamen tijdens de politionele acties, de soldaten die in Noord Korea, Libanon, Eritrea, Afghanistan of Mali omkwamen?
Gedenken we de vluchtelingen uit oorlogsgebieden vandaag of moet de aandacht vooral gericht zijn op de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog? En de verzetsstrijders? En de bevrijders? Kom er maar eens uit.

Gelukkig is er dan de twee minuten stilte.

In die twee minuten kan iedereen het zijne denken. De Duitse vrouw die zich al jaren schuldig voelt, hoewel ze na de oorlog is geboren kan iets denken. Het kleinkind van een NSB-er kan iets denken. Mijn opa zat niet in het verzet, maar was boer en leverde melk aan de schoolmeester. Mijn vader, puber, bracht de melk en vond wel dat de schoolmeester wel erg veel melk dronk. Mijn vader stelde geen vragen. Dat doet hij nog steeds niet, maar bij de bevrijding maakte hij wel kennis met een aantal mensen die hij jarenlang niet had gezien. De eigenaars van een manufacturenwinkel uit Emmen. Die, een eind achter de school, een onderduikhol hadden.

En er was die lerares. Ze kwam uit Brabant, maar wat doet een Brabantse in Noord Sleen, Drenthe? Op een dag kwamen er twee agenten en namen haar meer. Die lerares kwam nooit weer terug. Mijn vader stelde geen vragen. Hij was een kind, een puber, en hij heeft dus geen antwoorden.

Waar gaan dus die twee minuten over? We mogen ruzie maken over de toespraken, maar wat mij betreft gaat het over ‘nooit meer oorlog’ en omdat nooit meer ook verwijst naar vandaag, gaat het èn over die lerares èn over Syrische vluchtelingen. Èn over de eigenaar van de manufacturen, èn over de slachtoffers van bombardementen waar ook ter wereld. Gedenken doe je uit respect voor de toekomst.

De Duitse mevrouw is niet schuldiger dan ik ben, ook al voelt ze zich zo. We zijn allemaal een beetje schuldig aan de bombardementen van onze F16’s in Irak en Syrië, of we willen of niet, want we leven nu. En we moeten ons voor het heden verantwoorden. Daarom moeten we vragen stellen.
Of, zoals mijn vader deed, geen vragen stellen als dat beter is voor degenen die de melk drinken.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 4 mei 2017


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.8 met 4 stemmen 97



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
4 mei 2017
Mooi gebruld, leeuw Jan, en net als jij ben ik een voorstander van de gedenkuitbreiding, want ook vele Duitsers waren slachtoffers en ook in nazi-Duitsland waren vele verzetsstrijders. Iedere oorlogsvoerder heeft met zijn/haar eigen karma en verantwoording te maken. Een ander mens doden, is altijd goddeloos en inhumaan, ook als men denkt daarmee een hoger doel te dienen. Het is al eeuwenlang de hoogste tijd voor een permanent pacifisme.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)