Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Parochianen

Ik woon in een leuke wijk. Dat komt vooral omdat er een enorme diversiteit van mensen woont. Er zijn volksmensen en allochtonen, gezinnen met kinderen en ouderen, hoog- en laagopgeleiden, ik woon tussen mensen die aan de rand van de afgrond zijn geraakt en hulp krijgen en tussen buurtgenoten die ´geslaagd zijn in het leven´, er staat een grote kerk in de wijk en een nieuwe moskee is in aanbouw. Er is een grote diversiteit en het is heerlijk om daar tussen te wonen.

Het is mooi om de dynamiek te kunnen voelen van mensen die helemaal anders zijn en samen leven. Je zou tegenwoordig bijna zeggen: Deze wijk is het bewijs dat het kan. En natuurlijk zijn in deze wijk vlakbij de stad ook problemen. Maar die horen bij een samenleving als bij het leven.

Toch werd ik gisteren verrast. Wanneer ik tegenwoordig de brievenbus hoor klepperen, kan ik me niet bedwingen te gaan kijken welke afzender heeft gekozen om ouderwetse post te versturen. Ik wil niet zeggen dat we met buikpijn van het lachen staan te wijzen naar het adres van de afzender, ons afvragend waarom er geen mail is verstuurd. Redenen zijn er te over, laat ik het milieu maar eens als voornaamste noemen.

De maagdelijk witte envelop stak fel af bij de grijze deurmat die voor mijn deur ligt. In knalblauwe letters las ik zonder de brief te hoeven optillen: ´Aan de Parochianen van de Onze Lieve Vrouwenkerk op dit adres´. Ik voelde dat ik een beetje schrok. Ten eerste omdat ik het nogal vooringenomen vond, om er bij huis-aan-huis bezorgde post vanuit te gaan, dat er een Parochiaan achter elke deur zou wonen. Zelfs tijdens de Nachtmis met de Kerst is er nog een plekje te vinden in onze kerk. Het aantal gelovigen sterft uit.

Ten tweede omdat de kerk vroeger een hoeksteen van de gemeenschap was. Het was een plek waar iedereen van verschillende afkomst meer dan welkom was. Een open deur voor iedereen. Het lijkt er nu op dat de kerk grote moeite heeft met de veranderde samenleving, terwijl zij deze voorheen omarmde. In plaats daarvan projecteert men ´Parochiaan´ op mijn voorhoofd.

Het is een dubbele degradatie in plaats van reclame voor geloof. Ten eerste voel ik me helemaal niet aangesproken door post van de kerk wanneer men denkt dat ik al gelovig ben. Ten tweede bepaalt de kerk niet voor mij, dat ik ´lid ben van een Katholieke Kerkgemeenschap´, of te wel Parochiaan ben. Dit staat naar mijn idee ver af van alles wat met geloof te maken heeft. En hiermee laat de kerk zien dat ze helemaal geen kennis meer heeft van de wijk waar ik in woon. Al die verschillende mensen, worden door één en dezelfde bril benaderd. Een grotere blunder kon de Onze Lieve Vrouwenkerk in mijn woonplaats niet maken.

De envelop verhoogt nu alvast ongeopend mijn stapel oud papier. Ingeklemd tussen de schreeuwerige folders van het Kruidvat en de Gamma. Hopelijk zal ze dat leren.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 21 mei 2017


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 2 stemmen 114



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)