Eeuwig en Tijdelijk

Het loopt vol in de bieb.
Nog steeds een ontmoetingspunt van belang.
De norse man met de buik stond al om tien voor tien voor de deur.
Ook de mevrouw die nog wat stond te appen of smssen.
Nu langzaamaan meer tweebenige verticalen met staarten, brillen, hoeden.
Het is een bont volkje, dat mensenzwermpje.
Overal staan stellingen met de geestproducten van soortgenoten.
Moeders overleggen met kinderen over een verstandige keus voor de komende week.
Bieb-stagiaires duwen karretjes met ingeleverde exemplaren om ze ergens te sorteren. Er is veel geautomatiseerd.

Daarnet luisterde ik even bij een scherm naar het requiem van Cherubini.
Ik kon kiezen uit 19 verschillende versies!
Koos die van Toscanini met di Stefano en NBC orkest.
Arturo was een dirigent naar mijn hart.
Die kun je voelen.
Dan proef je met al je zintuigen waar Cherubini zijn muziek vandaan haalde.

Requiems, meestal orkestwerken met koor en solisten, zijn bijna altijd indrukwekkende monumenten van klank, van sentiment, van existentieel gevoel, van oer-ontzag voor het lot van de mens in deze oneindig weidse en eindeloos mysterieuze ruimte waarin we onze levende rondedans beleven.

Hier tussen de boeken zit je temidden van de enorme verscheidenheid aan pennenvruchten van voorgangers en tijdgenoten die zich hebben ingespannen om grip te krijgen, geestelijk vat te krijgen, op de zin van het doorgaande mensenleven en van hun eigen tijdelijke leven.

Maar beter dan welke taal dan ook, is de evocatie van muziek, van een groot orkest gemêleerd met mannen- en vrouwenstemmen, in staat om dit besef van nietigheid en grootsheid, van eeuwigheid en tijdelijkheid in alle afdelingen van onze persoonlijke kosmos door te laten dringen.

muziek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 106