Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Robert

Ergens in juli 2008 sta ik bij een voetbalveld in een dorpje van Malawi. Het spel is keihard. Eén van de vele jongens zonder schoenen voetbalt met een open vleeswond. Wanneer hij een hoekschop heeft genomen, spreekt hij me aan:

'Nice shoes'.

'Eh, thanks'.

'Can I have them?'

Terug in Nederland hoor ik dat het een stukje cultuur is. Onder het koloniale Engelse bewind hebben de Malawianen geleerd hun hand op te houden. Ze weten niet beter dan dat het zo hoort. In de jaren na mijn avontuur, gaat de telefoon regelmatig één keer over. Het zogenaamde 'buzzen'. De beller hoopt vanwege geen beltegoed teruggebeld te worden. Verschillende nummers met landcode 265 passeren de revue. Bijna nooit weet ik wie het is. Ze veranderen sneller van nummer dan ik van ondergoed. Bovendien leent de Afrikaan met het grootste gemak zijn telefoon uit.

Via sms komen tal van bedelverzoeken binnen. Ik weet me geen raad. Verwijs ze meestal maar door naar de stichting. Het houdt niet op. Plots gaan de sms'jes over in appjes, ten teken dat ook Afrika met zijn tijd meegaat. Groot voordeel dat ik nu tenminste foto's zie van degenen die me benaderen. Het lastige is dat de jongens van toen veranderd zijn in onherkenbare mannen. Ik kan ze niet meer thuisbrengen.

Ineens zit ik in een Afrikaanse groepsapp. Niemand heeft enig benul waarom deze groep gestart is. Terwijl sommige leden de oprichter bestoken met vragen over het grote waarom, zie ik tal van lugubere plaatjes, lees ik spirituele teksten en kom ik goede en slechte grappen tegen. Vijftien leden nemen al afscheid voordat duidelijk is waarvoor de groep bedoeld is. Onderwijzer Banda, de oprichter, ziet in deze app een kans informatie uit te wisselen tussen Kenia en Malawi. Ik glunder.

Vanaf de volgende dag komt er geen bericht meer binnen.

Dan ineens laat Robert weer van zich horen. Ik kijk naar een papierschildering van hem in mijn kast. Ik identificeer hem nauwelijks in de foto van de man met de donkere blik. Hij schrijft dat hij theologie studeert en een sponsor zoekt voor een laptop.

Ik mijmer wat. Nu ik fulltime aan het werk ben, heb ik minder ruimte voor liefdadigheid. Als vanzelf krimpt mijn hart ineen, op slag vol angst dat ik verander in een geldwolf. Robert laat me niet los. Hem geld sturen is misschien een makkelijke weg voor iemand klaar te staan, maar niet minder nobel, al zeg ik het zelf. Ik vraag hem wat een laptop in Malawi kost.

‘I am in South Africa. 2000 rand’.

Ik vraag me af wie hem daar financiert. Spreek mezelf toe dit los te laten en reken uit dat hij het heeft over 130 euro. Ik kijk naar mijn eigen tweedehands laptop op de tafel, schrijf terug dat ik het erg veel geld vind. Pols hoeveel een gebruikte laptop kost.

‘540 rand’.

Ik strijk over mijn hart en vraag hoe ik het over kan maken.

Binnen een minuut volgt zijn reactie. Of de rand misschien dollar kan worden?

'So I can buy big laptop!'


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 5 september 2017


Geplaatst in de categorie: wereld

3.2 met 5 stemmen 167



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
5 september 2017
Tja, die ondeugende Robert toch!, maar geef hem eens ongelijk! (-) Je kunt alleen maar hogerop komen als je lef toont.
Overigens heb ik ooit knetterwiet uit Malawi gerookt en daar werd ik echt knetterstoned van!, wat Roberts reactie extra verklaart.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)