Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Privacy

U kent waarschijnlijk wel het grapje dat gemaakt werd in de tijd van de koude oorlog.
Het ging ongeveer als volgt:
Op het Rode Plein lopen twee bevriende spelden met elkaar te praten over de meest recente zaken betreffende het dagelijks leven van een eenvoudige speld. Plotseling fluistert één van hen nadrukkelijk tegen de ander: sssttt daar loopt een veiligheidsspeld!

Hoewel collectief geheugenverlies een teken van deze tijd is, herinner ik me nog levendig het dreigende gevoel dat algemeen heerste vanwege de tegenstelling tussen Oost (Rusland, China en het Communistische blok) en West (de VS en de West-Europese landen), met name in de jaren 50 en 60.
Het was de tijd vlak na de Tweede Wereldoorlog waarin we de verharding zagen van deze ideologische, politieke en economische polarisatie.
Met steeds concretere (het Engelse woord voor cement) maatregelen werd de muur tussen deze beide invloedssferen gematerialiseerd, totdat de betrekkingen zodanig waren bevroren dat we begin jaren zestig van de ene dag op de ander geconfronteerd werden met een IJzeren Gordijn dat Duitsland doormidden deelde.

De bevolking van Oost Duitsland mocht niet langer naar het westelijk deel reizen. Niet naar familie, niet op vakantie, niet op werkbezoek, tenzij de Russische autoriteiten toestemming gaven.
U weet dit natuurlijk allemaal, maar deze inleiding is nodig om te verklaren welke methodes de Russische Staat gebruikte om deze situatie af te dwingen.

Ze rekruteerde en organiseerde een enorm uitgebreid netwerk van verklikkers, spionnen, opsporingsambtenaren en andere bevoegde (want door de overheid betaalde) controleurs (de veiligheidsspelden) om de potentieel dissidente bevolking in de gaten te houden. Deze angstzaaiers en achterdochtverspreiders mochten gebruik maken van alle in die tijd bestaande manieren en technieken om verdachte dissidenten (afwijkers) op te sporen, te arresteren, te ondervragen, lastig te vallen, op te sluiten en zelfs te martelen als dat nodig werd geacht.
Verdenking was genoeg, argwaan was genoeg, een verkeerd woord of een verkeerde gezichtsuitdrukking was genoeg, om iemand te fouilleren, zijn huis te doorzoeken, de telefoon af te luisteren, microfoons en verborgen camera’s in iemands huis te verstoppen..

Vanwege het enorme aantal betaalde medewerkers (personeel) van deze KGB en Stasi, en door de intimidatie die ervan uitging, ontstond iets (ik noem het een entiteit), een sfeer van dreiging, geheimzinnigheid, onzekerheid, angst, repressie, niet alleen op straat of op het werk, maar zelfs binnen families en in de intimiteit van het gezin.
Een verkeerd woord, een verkeerde vriend of vriendin, een dubieus boek, een foute opmerking, kon leiden tot verraad en aangifte.

De Staat verzamelde miljoenen dossiers over het gedrag van de burgers, die werden bijgehouden, opgeslagen en aangevuld door de honderdduizenden medewerkers die alles documenteerden.
En omdat iedereen wist dat dit gebeurde, verdichtte zich de verstikkende giftige wolk van dreiging en angst, totdat iedereen terechtkwam in de verblindende mistbanken waarin niets meer was wat het was. Niets meer betekende wat het betekende. Niemand elkaar meer vertrouwde. Niemand zichzelf meer vertrouwde.

Dankzij o.a. Edward Snowden, Julien Assange en Bradley Manning, weten we dat het IJzeren Gordijn niet dicht genoeg is geweest om te voorkomen dat deze afluisterziekte sinds jaar en dag is overgewaaid naar de Westerse wereld.
Onder de dekmantel van en naar aanleiding van allerlei gebeurtenissen in het openbare leven, zijn de Geheime Diensten (ja die hebben we ook hier) van onze hemisfeer erin geslaagd verregaande bevoegdheden af te dwingen van de regeringen (soms is dat zelfs niet nodig) om de eigen bevolking af te luisteren, te bespioneren, te controleren, te volgen, dossiers aan te leggen, gesprekken op te slaan, privéconversaties en uitwisselingen te filmen en vele andere activiteiten te ondernemen waar we niets van af (mogen) weten.

Bij verkeerd taalgebruik kunnen we uit een vliegtuig worden gezet; een ongepast grapje kan leiden tot de ontruiming van een school of een stadion; dankzij een verdachte buurman kan de hele buurt worden afgeluisterd et cetera.

Ik denk dat het wel welletjes is, zo langzamerhand.
Wie is hier eigenlijk de baas?
Waar is het idee gebleven dat een regering er is door de mensen en voor de mensen?
Wie roept deze malligheid een halt toe?

Schrijver: Ton Hettema, 21 oktober 2017


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 7 stemmen 139



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
22 oktober 2017
Niets ten nadele van deze site, maar deze column mag van mij zo in een "kwaliteitskrant".

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)