Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Psoriasis

Gisteren droomde ik het weer. Alweer.

Ik werd wakker, droomde ik, en keek naar mijn arm en het was weer terug. Het komt steeds weer terug, psoriasis. Het gekke is dat als ik echt wakker ben, het wel weg is. Ik heb twee keer lichttherapie gehad in het Martini Ziekenhuis in Groningen. De eerste keer kwam het redelijk snel weer terug, maar de tweede keer verdwenen de laatste plekken na de therapie.

Psoriasis bestaat er in diverse vormen. De vorm die ik had bestond uit rode plekken en voortdurend schilferen van huid. Ik had het op armen, benen, mijn hoofdhuid en mijn rug. Ik mocht van geluk spreken, want het jeukte niet erg en het was grotendeels afdekbaar met kleding. Alleen als ik in de zomer korte mouwen droeg of erger nog, een zwembroek, werd het duidelijk dat ik het had. Daardoor wisten veel mensen wellicht niet eens dat ik het had.

Doordat ik geen jeuk had, dacht ik dat ik er weinig last van had. Ik dacht er zo weinig mogelijk aan. Ik sprak er alleen over als iemand het opperde en dan vertelde ik ook alles. Het was niet geheim, maar, zo dacht ik, niet relevant. Ik kon heel goed leven met psoriasis, dacht ik.

Maar het blijkt dieper te zitten dan ik dacht. Een jaar nadat het is verdwenen, droom ik er nog van. Word ik wakker, in mijn droom, en heb ik het weer. En steevast niet een klein beetje, nee, het is helemaal terug, full blown en ik vind het niet leuk, in mijn droom. Ik barst niet in huilen uit, maar voel me verslagen. Blijkbaar durf ik nog steeds niet te vieren dat het weg is. Blijkbaar, na jaren dagelijks zalven, geloof ik het nog steeds niet. Ergens. Diep van binnen. Daar zit de psoriasis nog steeds.

Dus zelfs als ik tegen iemand zeg dat het weg is, geloof ik het niet.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 16 november 2017


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.3 met 3 stemmen 470



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)