Mladic
Levenslang is te kort. Geen straf is te lang.
De vrouw die langs de achtduizend witte palen loopt; palen, waaronder witte botten liggen, onder andere botten van haar twee zonen. “We hebben maar drie botten begraven,” zegt ze, “drie botten van elke zoon.” Dat was wat overbleef.
Voor haar is elke straf die Mladic zou kunnen krijgen veel te kort. “Zelfs als hij jong was, zou hij nog niet lang genoeg in de gevangenis kunnen zitten,” zegt ze en misschien denkt ze erbij dat zelfs als de doodstraf mogelijk was, Mladic niet vaak genoeg de doodstraf zou kunnen krijgen. Geen enkele straf repareert. Straffen maken immers alleen nog meer stuk dan wat er al stuk is, maar hier is het verschil tussen hetgeen Mladic stuk heeft gemaakt vergeleken met wat er nog aan Mladic stuk kan worden gemaakt, voor deze mevrouw, zo verschrikkelijk groot, dat geen enkele straf in de buurt komt van wat eigenlijk zou moeten.
Maar dan een dorp verderop. Daar staat ook een vrouw aan een graf. Hier liggen bekenden van deze vrouw. “Als Mladic er niet was geweest, had ik hier ook gelegen.’ Dit is niet gelogen. Dit is haar overtuiging. Ze kan het niet zeggen zonder een brok in haar keel. Mladic, de held, wordt straks in een tribunaal veroordeeld voor het redden van haar leven. Volgens haar is Mladic nog steeds de redder en elke straf zal veel te zwaar zijn. Mladic verdient volgens haar een rustige oude dag in een goed verzorgingshuis.
Zo woedt de oorlog door in de hoofden van de overlevers van de oorlog. Wat er ook gebeurt. Hoe Mladic ook wordt gestraft. Niemand zal tevreden zijn. Iedereen zal het onrechtvaardig vinden.
Geplaatst in de categorie: maatschappij