Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Mirjam

Kijk, wij willen ze niet terug hebben, die Nederlanders zijn vertrokken om te vechten voor een nieuw ideaal, een perfecte staat, een wereld van vrije en gelijke broeders en zusters, voor een utopie dus, die er nooit zou komen en nooit is gekomen.

Die Nederlanders willen we niet terug. Maar wie ‘de verloren kinderen van het kalifaat’ (26 maart 2018 NPO 2) heeft gezien, kan het kille standpunt van veel Nederlanders niet meer begrijpen.
Johan van Hulst heeft de aflevering net niet kunnen zien. Johan van Hulst was een verzetsheld die honderden Joodse kinderen van de dood heeft gered door ze uit een doorgangshuis te smokkelen; een doorgangshuis waar de kinderen wachtten tot ze zouden worden doorgevoerd naar vernietigingskampen. Johan van Hulst zei ‘het greep mij naar de strot.’ ‘Ik ben er nooit van losgekomen’, zei hij, ‘nooit… Nooit.’

Wat zou Johan van Hulst van het verhaal van Mirjam vinden. Mirjam is de dochter van Houssein. Hoessein is wanhopig op zoek naar zijn dochter en haar twee kinderen. Hoessein loopt samen met Sinan door de puinhopen van Raqqa. Hier hebben ze misschien gewoond. Hier hebben ze wekelijks naar executies moeten kijken. Hier is de broer van Mirjam bij een bombardement omgekomen. Tranen kun je bedwingen, maar de pijn blijft. Aan het eind van de film ontmoet Hoessein zijn dochter in een kleine benauwde cel. Ze zitten op een bed. Hij vraagt, hoe gaat het en hij krijgt geen antwoord. Hij vraagt, ben je gemarteld en hij krijgt geen antwoord. Hij zegt, je moet praten, en langzaam ontdooit haar angstig hart door de warmte van het verdriet van haar vader. Mirjam is geen fanatieke moslim. Hij vraagt, hoe kun je in deze chaos twee kinderen nemen en zij lacht even: ‘er waren geen voorbehoedsmiddelen’.

Hoessein krijgt zijn dochter te zien dankzij een minister van de Koerdische staat die niet door Nederland wordt erkend, maar die wel de gevangenen moet vasthouden. De Koerdische staat mag ze niet naar Nederland sturen, maar moet de gevangenen natuurlijk ook goed behandelen, want anders is de wereld te klein. We willen de radicale moslims niet hebben, maar ze moeten de Nederlanders wel fatsoenlijk behandelen.

Turkije valt die Koerdische staat aan. Turken en Syriërs, die met elkaar bijna op voet van oorlog staan, vechten beiden tegen de Koerdische staat. Amerikanen hebben de Koerden bewapend en ervoor gezorgd dat ze Raqqa konden veroveren en de IS kon worden verslagen, maar nu de IS is verslagen is de Koerdische staat niet meer nodig en kunnen ze verrekken. En de krijgsgevangenen ook. En Mirjam.

Het relaas van Mirjam grijpt mij naar de strot. Zij wil de kinderen zo meegeven aan haar vader, maar dat mag niet. Zij wil liever als IS-verdachte in een Nederlandse gevangenis zitten dan het Koerdische kamp waar zij niet over kan spreken. Maar aan het eind vertrekt ze met haar kinderen in een oud busje terug naar haar kamp op een geheime plaats ergens in de Koerdische staat die niet door Nederland wordt erkend.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 29 maart 2018


Geplaatst in de categorie: geweld

4.7 met 3 stemmen 1.135



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
29 maart 2018
Humaniteit stijgt uit boven iedere vorm van ideologie. Van mij mag Mirjam samen met haar twee kinderen een villa in Wassenaar krijgen om te helen en uit respect. Alle mensen maken nu eenmaal vergissingen en alle mensen zijn nu eenmaal soms verblind. Wie dat erkent, is ook begripvol en vergevingsgezind. Ook mooi hoe je en passant de Koerden verdedigt. Die worden inderdaad eerst misbruikt en daarna grofweg afgedankt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)