Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Jan R. Lønsing

Je leven geven

Je leven geven, ik heb er een hekel aan. Ik doe het nooit en hoop het ook nooit te doen.

The Lone survivor is een film over een Amerikaans elite-soldaat die in Afghanistan met een drie anderen wordt omsingeld door honderden Afghanen en die zich proberen vrij te vechten. Dat lukt niet. Wat volgt is een langdurige ontsnappingspoging van deze vier mannen. Daarbij sneuvelen voor Amerikaanse film heel veel Amerikanen. De hele groep wordt uitgemoord, op één na. Op één na, de eenzame overlever.

Natuurlijk komen ze in de problemen doordat ze aardig zijn. Ze nemen een groepje geitenherders gevangen en laten die weer vrij en hopen dat deze hen niet zullen verraden. Doen ze natuurlijk wel. En dan begint het. Er volgt een kansloos gevecht, waarbij de Amerikanen constant beschoten worden. Nauwelijks een moment rust. Armen, benen, overal worden ze geraakt. Ze slepen elkaar door de hel en moeten de een na de ander achterlaten. Dood. Maar de rest gaat door.

Ze schieten natuurlijk terug, maar de overmacht is te groot. Elk schot van een Amerikaan is raak en het spervuur van de Afghanen is meestal mis, het zijn echt klunzen, maar zo nu en dan raken ze toch een Amerikaan. De Afghanen zijn wel dappere klunzen, want ze rennen steeds uit de dekking om dichter bij die Amerikanen te komen. Dat kost ze keer op keer het leven. Iemand zou eens moeten tellen hoeveel Afghanen er sneuvelen. Zelf doen ze het niet, maar rennen ze door, de Amerikaanse kogels tegemoet en aangezien er steeds weer nieuwe Afghanen bij komen, wordt het aanvalsleger nooit kleiner.

Aan het eind van de film is er nog één Amerikaan over. Hij komt in een dorpje en wordt daar door andere Afghanen opgevangen. Goede Afghanen, dat kun je zien, want ze hebben lichtere kleren aan dan die gemene Afghanen. En in dat dorpje wordt de Amerikaanse hoofdmacht gewaarschuwd en die rukt meteen uit met tal van helikopters en een vliegtuig dat met een kanon op de grond schiet. Het bevrijdingsleger is net op tijd om de honderden Afghanen aan te vallen die het dorpje bijna veroverd hebben. Ze schieten erop los, een waar spektakel, waarbij alleen nare Afghanen worden geraakt. De goede Afghanen schuilen in hun huisjes en geen enkel huis wordt geraakt. Echt knap van dat Amerikaanse leger.

Dan komt, als de held in de helikopter naar huis vliegt komt het slechtste deel van de film. De voice over. Die spreekt nog wat woorden voor de gesneuvelde soldaten. Die hebben die blijkbaar graag hun leven gegeven. For America. Echt waar. For America.

Over de gesneuvelde Afghanen die hun land verdedigden, over de familie van die Afghanen, over de idealen van de Afghanen, geen woord. Zelfs niet over de goede Afghanen die in de strijd om hun dorp de dood vinden. Geen woord.

Alleen bombastische muziek.

Voor Afghanen geen woord.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 12 april 2018


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.5 met 2 stemmen 319



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)