Oranjegloed
Smurfensnot taalgebruik van Rutte in glibberig Kamerdebat grijpt mij - hoewel erg - minder bij de strot dan urenlang gezwaai van vorstelijke handen in alle windrichtingen in een guur Groningen. Veelgeprezen pluspunt is het samenbindende element van ons Huis van Oranje. Lastig te zien op zo’n koningsdag. De welvarende leden van dit bolwerk van maatschappelijk plakmiddel zwaaien zich een ongeluk naar overijverige sporters, zangers, dichters en klompendansers. Afgewisseld met enig gebabbel over de bevingen door gasgebruik van landgenoten.
Zodat het bezoek aan de noordelijke en geplaagde stad toch een maatschappelijk tintje kreeg. Verder blijft het wonderlijk, dat redelijk gewone mensen, welke door geboorte ooit in welvarende, economische onafhankelijkheid werden geplompt, ons maar toezwaaien en samenbindend element symboliseren. Ik begrijp daar weinig tot niks van. Uiteraard gun ik velen wél dat heerlijke gevoel. Helaas werkt het bij mij niet. Jammer, want ik wil best zingen over triomferende symboliek van oranjetoeren op de vorstelijke verjaardag. Het zingend hart, dat lucht flink op.
Nu ik mijzelf toch in diep cynisme heb geschreven, blijft de vraag of het gladde groene zeepgedrag, ofwel de gladheid van een paling in een emmer snot, van onze minister-president vele malen erger is dan onschuldig gezwaai, met babbeltjes hier en daar van de Koninklijke familie. Maar toch. Rutte, inclusief het geblunder over memo’s, staat in feite vele malen dichter bij het volk dan ons als gewone man gepresenteerde, zeer welvarende vorst. Kan een rijk man dichtbij arme mensen staan? Rutte werkt hoe dan ook dagelijks aan beleid voor het land.
Niet dat alles in politiek Den Haag botertje aan de boom is. Maar er wordt gewerkt, gezweet, gedraaid, geglibberd, gelezen, plannen gemaakt, overlegd en geanalyseerd tot de kleine uurtjes. En wij als gemene volk geloven intussen onze gekozenen steeds minder. Het vertrouwen in de politiek stelt straks ook geen barst meer voor. Dit terwijl het vorstenhuis maar blijft stijgen in populariteit onder onze bewoners.
Is het een idee dat onze minister-president eenmaal per jaar vanuit zijn oude Saab gaat zwaaien in een provinciestad? Paar camera’s erbij en hoppa naar Tijd voor Max.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Voor de aardbevingsellende in het Noorden kan niet genoeg aandacht zijn. Heel goed dat dit als belangrijkste item in de zwaairoute was opgenomen. Zolang er nog genoeg mensen langs de route staan om terug te zwaaien en gretig handen te willen schudden, mogen ze wat mij betreft hun vaak ondankbare taak blijven vervullen. En dat doen ze mijns inziens op zeer gepaste wijze.
Rutte is een ander verhaal. Liegt alles bij elkaar om aan de macht te blijven. Moet nodig met vervroegd pensioen.