ik kon het leven niet aan...

Ik heb jaren een depressie gehad zonder het zelf te weten.
Iedereen kende me als een plezierig iemand, maar eenmaal alleen was ik immens verdrietig. De oorsprong van mijn depressie ligt in mijn jeugd.

Mijn ouders brachten 6 kinderen ter wereld. Mijn broer en zus waren een pak ouder, mijn andere zussen veel jonger. Ik was het tussenmaatje, het zwarte schaap. Ik werd gepest en letterlijk gepijnigd door mijn oudste broer. Zuslief keek vol leedvermaak toe. Op een dag heeft hij me zo hard tegen de grond gegooid dat ik maanden niet meer kon zitten van de pijn. Als mijn ouders het huis uit waren, was ik bang en verstopte me dan in mijn kleerkast, de tuin, de gracht of op het dak. Ik durfde niks te zeggen.

Ook mijn vader kende geen medelijden. We moesten werken in zijn winkel, van werken word je slim en rijk, was zijn motto. Naar buiten gaan en plezier maken, was er voor mij niet bij. Op mijn elfde leek mijn leven een ommezwaai te maken en mocht ik iedere vrijdagavond gaan zwemmen met een vriendin. Zwemmen was het enige dat mijn leven kleur gaf. Daar leerde ik een man kennen, voor mij een lieve vriendelijke papa die ik nooit had gehad.

Maar hij had ook andere bedoelingen. Iedere vrijdag werd ik opgewacht in het kleedhokje en had hij seks met mij. Weigeren kon ik niet, want dan duwde hij me kopje onder tot ik bijna verdronk. Toch wilde ik het zwemmen niet opgeven, het was het enige dat ik had. Iedere keer was ik zo gespannen. Na een jaar kapte ik ermee, het werd teveel...

Over deze gebeurtenissen zweeg ik als een graf, maar van binnen kwijnde ik weg. In elk zwembad maakte de geur me weer misselijk. Op mijn zestiende werd het me allemaal teveel: de vernederingen van mijn vader stapelden zich op. Ik belde naar het jeugd advies centrum, maar legde onmiddellijk weer op.

Een dag later deed ik mijn eerste zelfmoordpoging, die mislukte. Niemand heeft het ooit geweten, ik was enkel wat ziekjes. Ik sloot me af van alles, alleen mijn moeder gaf me respect en liefde. De gedachte aan zelfmoord bleef hangen. Ik kreeg annorexia op mijn 21 ste en hoopte op die manier te sterven. Ik werd opgenomen en doorverwezen naar een psychiater, maar vertelde niks over mijn jeugd. Wat gebeurd was, was voor mij normaal, ik kon de wereld gewoon niet aan.

woensdag 28/02/2001 nam ik afscheid van het leven, ik had mijn dood voorbereid, ik was er klaar voor, maar werd net op tijd gereanimeerd. Na een jaar opname in psychiatrie en jaren begeleiding, kan ik eindelijk weer genieten van het leven.
Zo zie je maar, een vrouw als ik ben krijg je niet snel klein...

zelfmoord

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 13 stemmen 1.185