Hartenkreten

Net als toen.

Ik lig in bed, op mijn zij, met de dekens half over mijn gezicht getrokken.
Ik heb me zelf er nog even lekker ingedraaid, nog geen zin om er al uit te komen.

Jij bent er wel al uit, en je zoekt in het halfdonker naar je kleren. Je doet alles langzaam en zachtjes, om mij niet wakker te maken. Maar ik zie hoe je voorzichtig de juiste kledingstukken bij elkaar verzamelt. Ik kan je gezicht maar half ontwaren en ik kijk naar je silhouet, naar je bewegende contouren.

Ik denk opeens aan de dag dat ik besefte dat ik verliefd was geworden op je, lang geleden eigenlijk, maar voor mijn gevoel als de dag van gisteren. Ik vond je toen wel al mooi, maar dat echt verliefd zijn kwam pas later, toen ik je wat beter had leren kennen.

Je bent niet zo heel veel veranderd, een beetje maar. We zijn wel ouder geworden, maar dat meisjesachtige heb je toch nog steeds. Je silhouet is ietsje anders, maar niet zo veel. Ik zou je nog steeds op honderd meter uit duizenden herkennen, net als toen.

En dat verliefde gevoel, besef ik nu zo naar je kijk, gaat nooit meer weg, ook al is het ietsje anders, maar het is er wel, net als toen.