Oorlog

Diep van binnen weet ik het, het heeft geen zin meer.
Ik sluit me op in de donkerste hoek van mijn kamer. Waar is iedereen? Is het al zo ver gekomen? Nadat ik eens goed heb nagedacht besluit ik naar buiten te gaan. Langzaam kom ik overeind en loop naar buiten.

Voordat ik de deur open doe weet ik dat ik hier nooit meer terug zal komen. Ik kijk een laatste keer achterom en loop naar buiten. De ingeslagen gaten in de grond wijzen op een andere dropping van bommen. Snel sluip ik naar de andere kant van de straat, een half-gesloopt huis in. Hier verstop ik me. Waar is mijn familie? Waar zijn mijn vrienden? Ik besluit om naar het huis van een vriend van me te sluipen.

Voordat ik probeer te rennen voel ik hoe twee rubberen handschoenen zich om mijn nek sluiten. Dan word ik opgetild, zodat ik niet meer kan ademen. "Zo..", dat is het enige wat de man van de regering zegt. Met hun zwart rubberen pakken zijn ze onkwetsbaar voor radioactieve stoffen. Terwijl het langzaam voor me begint te duizelen probeer nog enkele keren hem te schoppen, maar hij houdt me te ver van zich af. Vlak voordat ik stik laat hij me vallen. Ik lig op de grond, half dood. "Wie ben je?", zegt de man kortaf. Ik kan nauwelijks adem halen en weet dat hij een spel met me speelt.

Voordat ik ook maar antwoord kan geven trapt hij me in me maag. De klagende pijn gaat door heel mijn lichaam heen. Ik kreun en probeer op te staan. De man heeft zijn geweer gepakt en op mij gericht. "Geef antwoord!", beveelt hij mij. "Ik heet.." Hij slaat me met zijn geweer waardoor ik weer val. "Wat maakt het ook uit!", de man mikt en haalt de trekker over. Voordat de kogel mijn lichaam raakt weet ik dat dit nog niet mijn einde kan zijn. En dit is ook zo. Opeens komt er een felle lichtstraal uit de lucht die de man raakt en helemaal verschroeid. Het zwarte rubberen dat gesmolten is smelt en ligt in een plas op de grond. Ik kruip langzaam overeind. In de zwarte lucht boven mij vliegen allemaal lichtjes. De bevrijders zijn gekomen! Het geweer van de man ligt op de grond, en ik pak het op. Ik laat het oude huis achter me en ren de regering tegemoet. Voordat ik recht in een salvo ren schiet ik nog een paar onderdrukkers neer. Dan val ik neer, ik heb geen pijn, ik heb geen spijt. Ik voel me gelukkig en het is tijd om te sterven...

oorlog angst onderdr angst onderdrukking

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.1 met 8 stemmen 1.325