Hartenkreten

De sarcastische megalomane misantroop

De misantroop raapt al zijn kunde op en plaatst het glorieuze heil tegenover het immense botte van de boude uitspraken die deze wereld verkillen. Zijn voorstellingswereld beperkt zich tot de mensjes-kloten en de meest lelijke bloem die op deze aarde te vinden is; de Chrysant. In deze uitersten ziet hij zijn groen grijnzende ambivalentie cumuleren - in zijn uiterst gestrekte onwil deze wereld iets mooi toe te dragen - naar een alles verzengende harmonie. Zijn bijtende oog ziet enkel de stereotiepe mannetjesputters die de avondlanden van dit intrieste oord bevolken.
De altruïsten kan hij enkel beschouwen als immer kwezelend. De taal van de liefde gereduceerd tot pezende pornomasmagoristen. De bloederige wereld van het geld geregeerd door megalomanen in netjes gedragen maatpakken.
De fantasiewereld de banden doorgesneden, opdat de kindertjes deftig ontzield zouden worden in het dagelijkse ritueel voor de televisie.

Maar zijn bloed raast als zand in veel te nauwe buizen en de verhoogde druk verhardt zijn blik voor zich uit. Gedreven deze wereld een boos hart toe te dragen ontgaat het hem dat het lot en het toeval de zandlopers verhuizen naar plaatsen waar zijn boze oog niet reikt. Hij is absurder vasthoudend dan de krielige tantes die de oude tradities zweren. Zijn sarcasme transcendenter dan natuurwijze wicca's die de prehistorische wereld van zon en maan bezweren. Maar hij is steeds van deze wereld geweest in zijn poging die te ontkennen. Boven deze vermeende cultuur die onze zieltjes verbeest, vermoedt hij heimelijk de goede heer. De goede heer die hij zijn eigen woorden in de mond gelegd had: 'Gaat en gaat dan heen, wie hokjes wil bouwen preekt de zedenleer!'

Schrijver: Manuel Van den Fonteyne, 31 januari 2007